Warto przypomnieć, co ze sobą niesie to szczególne nabożeństwo, jaka
jest jego historia i co się z nim wiąże. Główna zasługa w
rozpowszechnianiu się nabożeństwa do Najśw. Serca Pana Jezusa przypada
skromnej zakonnicy, św. Małgorzacie Marii Alacoque
(1647-1690). W grudniu 1673 roku św. Małgorzata dopuszczona została do
tego, by spoczęła na Sercu Jezusowym. Pan Jezus pokazując jej swoje
Serce pełne ognia, rzekł do niej: “Moje Boskie Serce tak płonie miłością
ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących,
zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i
pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”.
Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:
1. Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.
2. Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
3. Będę ich pocieszał we wszystkich ich strapieniach.
4. Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.
5. Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8. Dusze gorliwe dojdą szybko do wysokiej doskonałości.
9. Błogosławić będę domy, w których obraz mego Serca będzie umieszczony i czczony.
10. Kapłanom dam moc kruszenia serc najzatwardzialszych.
11. Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w mym Sercu i na zawsze w Nim pozostaną.
12. Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca mojego, że wszechmocna miłość moja udzieli tym wszystkim, którzy komunikować będą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy z rzędu, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski mojej ani bez sakramentów i że Serce moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.