Prastara tradycja głosi, że Najświętsza Panna już
w wieku dziecięcym wskutek ślubu jej rodziców, jako
też z własnego popędu zamieszkała przy świątyni
jerozolimskiej, gdzie w towarzystwie innych dziewic
służyła Panu. Pozostała tu aż do zaślubin swoich.
Święto ofiarowania przeznaczone jest ku czci
Dziecięctwa Najświętszej Panienki i przedstawia nam
niewinność świętej dzieciny; jest zarazem
napomnieniem dla rodziców chrześcijańskich, aby dzieci
swe od zarania młodości wychowali w bojaźni Pańskiej
i przyzwyczajali do służby Bożej. Kościół katolicki
wyznaczył osobne w tym celu święto, ponieważ
pamiątka tego zdarzenia, tradycją uświęconego,
służy ku zbudowaniu wiernych i zbawienną zawiera
naukę. Już sama nazwa "Ofiarowanie Najświętszej
Marji Panny" przypomina nam, że życie każdego
chrześcijanina winno być życiem zaparcia się i
ofiary; umierając bowiem, to tylko naprawdę będzie on
posiadał, co dla Pana Boga w życiu był poświęcił.
Nie ma słowa, któreby więcej posiadało zbawiennej
treści od słowa "ofiara", które oznacza
najświętszą i najwznioślejszą służbę Bożą. Sam
Ojciec Niebieski pierwszą złożył ofiarę, nie
szczędząc Syna Swego jednorodzonego, a Jezus Chrystus
nie uląkł się ofiary krzyżowej dla zbawienia świata.
Wszyscy święci nie znali nic więcej wartościowego od
zaparcia się i życia ofiarnego, oddając się Bogu w
ofierze we wszystkim, czym byli i co posiadali, pomni
słowa apostoła, św. Pawła: "Proszę was tedy,
bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście wydali ciała
swoje na ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu"
(Rzym. 12, i). Stąd u wielu zgromadzeń zakonnych
zachowuje się piękny zwyczaj odnawiania ślubów
właśnie w dzień Ofiarowania Najświętszej Marji
Panny.
Rok Boży w liturgii i
tradycji Kościoła świętego, Katowice 1931 r.