Albertus Magnus, Albert hr. Bollstädt, uczony średniowieczny (* ok. 1193 w Lauingen, † 1280). Jedna
z najwybitniejszych postaci wieku XIII, nazwany Wielkim i Doktorem
powszechnym (doctor universalis) dla swych zasług wielkich i obszaru
wiedzy (...); wszedłszy do zakonu kaznodziejskiego (pod wpływem jenerała
dominikanów Jordanusa) po ukończeniu nauk w Padwie r. 1223, nauczał w
Hildesheim, Ratyzbonie i Kolonji, a następnie w Paryżu. (...) w
r. 1243 powraca do Kolonii, gdzie się zapoznał ze swym uczniem św.
Tomaszem z Akwinu. (...) R. 1249 mianowany był rektorem akademji
kolońskiej, prowincjałem zakonu (1254 r.) i w tym ostatnim charakterze kilkakrotnie przysyłany był do Polski. W
roku 1260 otrzymał biskupstwo ratyzbońskie, które wkrótce opuścił i
wrócił do zakonu. (...) Zmarł A. W. w Kolonii, czczony jako święty. Kanonizowany i ogłoszony Doktorem Kościoła został dopiero w 1931 roku. Dzieła jego w 21
tomach wydał Piotr Jammy w Lugdunie roku 1651; składają się one w części
z traktatów teologicznych, w części zaś z prac z dziedziny fizyki i historji naturalnej. Niektóre z dzieł jego były i w Polsce
drukowane. Z pism przyrodniczych największą wartość ma traktat: "De
vegetalibus," wydany na nowo w roku 1867. Prócz nauk ścisłych,
Albert Wielki zajmował się też poezją i muzyką. Stary dominikański
graduał jemu zawdzięcza sekwencję ku czci św. Trójcy, zaczynającą się od
słów: profitentes unitatem...
Encyklopedia Orgelbranda i X. Dr Fr. Gabryl w "Podręcznej Encyklopedyi Kościelnej" (Kraków, G. Gebethner i S-ka., 1904 r.)