(13 grudnia - św. Łucji,
dziewicy i męczennicy)
Święta Łucja pochodziła ze znanej i zamożnej
rodziny w mieście Syrakuza na Sycylii. Wychowana była w
wierze chrześcijańskiej, wcześnie straciła ojca i
przez długie lata patrzała na cierpienia ukochanej
matki, której lekarze nie mogli pomóc w ciężkiej i
bolesnej chorobie. Święta Łucja postanowiła udać
się do grobu świętej Agaty, męczennicy, która życie
swe oddała za Chrystusa podczas prześladowania
Decjusza. Święta Agata wysłuchała żarliwą modlitwę
Łucji i uzdrowiła matkę jej. Kiedy matka chciała ją
wydać za mąż za zamożnego poganina z wysokiego rodu,
Łucja oznajmiła jej, że ślubowała Chrystusowi
czystość. Matka pochwaliła postanowienie córki i
pozwoliła jej nawet sprzedać większą część
majątku, a uzyskane pieniądze rozdać między ubogich.
Tymczasem obrażony młodzieniec, by pomścić upór
Łucji, oskarżył ją o przynależność do chrześcijan
- a było to w czasie prześladowania Dioklecjana. Gdy
Łucja przyznała się do wiary Chrystusowej, sędzia
kazał wtrącić ją, tak samo jak to uczyniono ze
świętą Agatą, do domu rozpusty. W chwili jednak, gdy
chciano Łucję zabrać, żadna moc ludzka nie mogła jej
ruszyć z miejsca; wtedy okrutny sędzia rozkazał
rozpalić ogień wokoło Łucji, ale i ogień nie
dotknął jej ciała. Rozwścieczony sędzia kazał wbić
w szyję Łucji sztylet; z przebitą szyją bohaterska
męczenniczka żyła jeszcze kilka godzin; przyjęła
Ciało i Krew Pańską, i przepowiedziała dla
prześladowców karę Bożą.
Grób świętej Łucji odwiedzali w średnich wiekach
liczni pielgrzymi, którzy szli do Ziemi świętej.
Później przeniesiono zwłoki jej do Wenecji, Metzu i
Kolonii nad Renem.
Dzień świętej Łucji obchodzimy w czasie dni
najkrótszych, czyli w czasie przesilenia dnia z nocą
(przed reformą gregorjańską kalendarza [1582 r.] 23
grudnia), stąd przysłowie:
"Święta Łuca dnia
przyrzuca"...
Rok Boży w liturgii i
tradycji Kościoła świętego, Katowice 1931 r.