Jan był synem Zebedeusza, rybaka, pochodzącego z
Galilei, i Salome (Mat. 4, 2i; 10, 3; 20, 20; Mar. 15,
40), a bratem Jakuba starszego (Mat. 4, 2i; 10, 3).
Usłuchał wezwania Pana Jezusa (Mat. 4, 21), był Jego
stałym towarzyszem i wraz z Piotrem i Jakubem należał
do uprzywilejowanych jego uczniów (Mat. 17, i; 26, 37).
Ze wszystkich uczniów Pan jego najwięcej kochał,
pozwalając na dowód Swej miłości spocząć mu na
Swych piersiach (Jan 13, 23), a umierając polecił
opiece jego najukochańszą Matkę (Jan 19, 26). To też
sam św. Jan, okazując wdzięczność Mistrzowi swemu,
nazywa siebie uczniem, którego miłował Jezus (Jan 19,
26). Był jedynym apostołem, który nie opuścił Pana
Jezusa podczas bolesnej jego męki i wytrwał przy Nim
nawet wtedy, gdy Jezus wisiał na krzyżu (Jan 19, 26).
Po Wniebowstąpieniu głosił ewangelię w Palestynie.
Zdaje się, że do odleglejszych prowincji Azji Mniejszej
udał się dopiero później. Jest rzeczą pewną, że po
śmierci śś. apostołów Piotra i Pawła (w r. 66-tym
po Chr.) stale przebywał w Efezie. Stąd rządził
wszystkimi gminami Azji Mniejszej. Za panowania Nerona,
według innych Domicjana, musiał opuścić Efez i udać
się na wygnanie na wyspę Patmos (dziś Palmosa). W
czasie wygnania napisał na rozkaz Chrystusa Pana
Objawienie, przedstawiające losy Kościoła
Chrystusowego. Po pewnym czasie, prawdopodobnie za
pozwoleniem cesarza, powrócił do Efezu i objął znowu
rządy Kościoła w Azji Mniejszej. W tym czasie, w
ostatnich latach pierwszego wieku po Chrystusie, napisał
swoją ewangelię, ulegając gorącym prośbom wielu
wiernych i natchnieniu Ducha św. Chciał w niej
wykazać, jak sam pod koniec tej księgi pisze, że Jezus
Chrystus jest Synem Bożym i że wszyscy, którzy weń
wierzą, mają żywot wieczny. Pragnie wyraźnie i
obszernie przedstawić tę właśnie prawdę nauki
objawionej, ponieważ różni heretycy, a zwłaszcza
Cerynt, głosili wówczas błędne nauki o osobie i
godności Jezusa Chrystusa. Uzupełnia w swej ewangelii
innych ewangelistów, podając mniej cudów, za to
więcej mów Zbawiciela, do których dołączył kilka
niewymienionych w innych ewangeliach szczegółów, do
czego jako świadek życia i działalności Chrystusa
Pana był szczególnie powołany. Nazwano św. Jana
teologiem wśród ewangelistów; kładzie on nacisk
przede wszystkim na Bóstwo Pana Jezusa, podczas gdy inni
ewangeliści przedstawiają nam Zbawiciela ze strony
ludzkiej. Prócz Objawienia i Ewangelii napisał Jan św.
jeszcze trzy listy, w których mówi głównie o
miłości Boga i bliźniego.
Pisarze starochrześcijańscy wymieniają ze
szczegółów jego życia jeszcze i to, że żył w
dziewictwie i doczekał się blisko stu lat. Św.
Hieronim opowiada, że kazał się jako starzec
zgrzybiały do kościoła nieść i tam powtarzał tylko
te słowa: Synaczkowie, miłujcie się wzajemnie! Umarł
w Efezie, gdzie długo pokazywano jego grób i czczono
jego pamięć.
Rok Boży w liturgii i
tradycji Kościoła świętego - Katowice 1931
