Święty Michale z niebieskich stref,
Zstąp jako patron w naszym kościele,
Potężny płynie do Ciebie śpiew.
Umocnij wiarą serca młodzieńcze,
Gdy im zagraża piekielny wróg;
Za Twym sztandarem w mrokach i tęczy
Pójdziemy wołać: Któż jako Bóg!
Stała się wielka bitwa na niebie,
Kiedy w otchłaniach zaryczał smok.
Lecz święty Michał stanął w potrzebie,
Piorunem gniewu skrzył jego wzrok.
A za nim rzesza jasnych Aniołów
Gromi zastępy szatańskich sług.
W pomroce dziejów, w burzy żywiołów
Zalśniło hasło: Któż jako Bóg!
Książę niebieski, święty Michale,
Ty sprawy ludzkie kładziesz na szale;
W dzień sądu Boga na trybunale
Bądź mi patronem, święty Michale.
Za protektora bądź i patrona,
Niech mnie wspomoże Twoja obrona;
Uśmierz czartowską zuchwałość srogą,
Bądź przewodnikiem, bądź mi i drogą.
Mocarzu niebios, święty Michale,
Książę i Wodzu anielskich rzesz,
W jasności wiecznych opływasz chwale,
Hołdy i miłość serc naszych bierz.
Twoją wielkością: Twój bój o Boga,
Twój żar i zapał o Jego cześć.
"Któż jak Bóg!" gromem starłeś złość wroga,
Zniewagi Stwórcy nie mogąc znieść.
Starłeś zuchwałość, pychę szatana,
W piekłoś go rzucił, w przepaści moc.
Nad nim Ci wszelka władza jest dana.
O, pośpiesz znowu, złam jego moc.
Patrz, jak szaleje, bo czas ma mały,
Uwodzi dusze, Kościół chce zgnieść.
Popchnął w pożogę wojen świat cały,
Chce rządy Boże na ziemi znieść.
