“Habit Milicji Jezusa Chrystusa”
Zakon Rycerzy Jezusa Chrystusa, znany również jako Milicja Jezusa Chrystusa (Militia Jesu Christi) – zakon założony w 1209 roku w Langwedocji we Francji do walki z albigensami. Do założycieli należeli: biskup Fulko z Tuluzy, Szymon z Montfort oraz Dominik Guzmán. W 1234 roku papież Grzegorz IX nadał mu regułę augustiańską oraz strój zakonny, na który składał się czarny płaszcz oraz biała tunika z symbolem zakonu na lewej piersi. Od początku rycerze znajdowali się pod opieką duchową dominikanów. Po zduszeniu ruchu albigensów przestał istnieć cel, dla którego zakon został powołany. W związku z tym już pod koniec XIII w. bracia-rycerze zostali połączeni z Zakonem od Pokuty św. Dominika, dając początek Trzeciemu Zakonowi św. Dominika (tercjarze dominikańscy).
“Habit Milicji Jezusa Chrystusa”
Swoją bullą z 18 maja 1235 r. Grzegorz IX powierzył Milicję opiece bł. Jordana z Saksonii, drugiemu generałowi Zakonu Kaznodziejskiego i w tym samym roku ustanowił obowiązujący dla członków Milicji ubiór - habity czarno-białe.
“Habit Milicji Jezusa Chrystusa” (1209—1284)
Bracia i Siostry Milicji Jezusa Chrystusa, założeni w Langwedocji w 1209 roku przez św. Dominika, za namową biskupa Fulko, ustanowieni w Parmie przez Bartłomieja z Wincency, formowani i pod zarządem bł. Jordana, ubrani w habit Zakonu, żyjący w umartwieniach zewnętrznych i związani obowiązkiem wieloma modlitwami, żonaci i mężatki, również samotni, żyjący w świecie, po trochu przeszli transformację i zostali Pokutnikami św. Dominika. Transformacja ta daje się dobrze odczytać w Regule Munia, która zabrania im noszenia broni, chyba że w obronie Kościoła i wiary, co było pierwszym i nadrzędnym celem Milicji Jezusa Chrystusa. Porównanie Reguły Munia z tą aprobowaną przez Grzegorza IX dla Milicji Jezusa Chrystusa wskazuje na to samo źródło. Można stwierdzić, że Reguła Munia jest zasadniczo Regułą Milicji Jezusa Chrystusa, zmodyfikowaną w kierunku zakonnym i bardziej zbliżona do obserwancji Zakonu Kaznodziejskiego.
“Habit tercjarza dominikańskiego” (1284—1923)
Wg Reguly Munia habit Braci i Sióstr od Pokuty składał się z białej tuniki i czarnego płaszcza (dla braci z kapturem) z materiału bardzo skromnego. Można było używać tylko paska skórzanego.
“Habit tercjarza dominikańskiego” (1923)
ROZDZIAŁ III
O ubiorze Braci i Sióstr.12. Całkowity ubiór Trzeciego Zakonu, sporządzony ze zwykłej materji wełnianej, składa się z habitu białego koloru, z skórzanego paska, którym się biodra opasuje a nadto dla braci z płaszcza z kapturem czarnego koloru, dla sióstr zaś z welonu i opaska z białego płótna.13. Zwykli tercjarze zamiast pełnego ubioru, mają nosić pod świeckiemi szatami przynajmniej mały z wełnianej materji biały szkaplerz.14. Tercjarze podczas publicznych św. obrzędów mogą nosić pełny ubiór Trzeciego Zakonu lub inne szczególne odznaki, według zwyczajów miejscowych, ale tylko za pozwoleniem biskupa miejscowego (raz na zawsze otrzymanem).15. Zakazuje się publicznie nosić pełnego ubioru Trzeciego Zakonu poza św. obrzędami, chyba za specjalnem pozwoleniem Generała Zakonu i miejscowego biskupa.16. Po śmierci wszyscy Tercjarze mogą być przybrani w pełny ubiór albo Trzeciego Zakonu albo też samego wielkiego Zakonu Braci i Sióstr.17. Ubranie świeckie niech będzie odpowiednie do wieku i stanu; w niem ma się przebijać skromność chrześcijańska, zwłaszcza co do formy należy usunąć wszelką próżność światową, jak to przystoi sługom i służebnicom Chrystusa.
ROZDZIAŁ IV
O sposobie przyjmowania do trzeciego Zakonu i poświęceniu habitu.18. Po ukończeniu czasu próby, postulant zostaje przyjęty przez Dyrektora lub jego delegata przed ołtarzem kościoła lub w innem odpowiedniem miejscu według ceremonjału Trzeciego Zakonu, w obecności przynajmniej kilku członków Stowarzyszenia. Można przyjąć postulania i bez świadków, ale wtedy, gdy nie ma być wpisanym do jakiegoś Stowarzyszenia.19. Przez legalne przyjęcie habitu, tem samem uczestniczą we wszystkich łaskach duchownych tak Braci jak i Sióstr Zakonu.20. Każdy nowy szkaplerz należy poświęcić. Poświęcenia tego dokonać mogą, prócz tych, którzy mają władzę przyjmowania do obłóczyn, wszyscy kapłani naszego Zakonu; w miejscach zaś gdzie niema braci naszego Zakonu ani Dyrektora Stowarzyszenia, taką władzę posiadają kapłani upoważnieni do słuchania spowiedzi św.
“Trzeci Zakon Regularny i Trzeci Zakon świecki”
Warto podkreślić, że nigdy nie było żadnych reform w sensie oddzielenia odrębnej organizacji ze zmianą Reguły i habitu. Jak w pierwszym Zakonie, tak i w Trzecim zawsze zachował się ten szczególny dar jedności, który umożliwił niezmienne i niepodzielne trwanie Zakonu prawie 800 lat. Trzeci Zakon tak jak on istnieje dziś, może być podzielony na dwie kategorie: regularny, czyli tercjarzy, zarówno mężczyzn i kobiety, które żyją we wspólnotach i noszą habity na co dzień i świecki – zarówno mężatki i żonatych lub samotnych, kapłanów lub świeckich, którzy żyją własnym życiem jak inni, w swoich zawodach, ale takich którzy prywatnie biorą udział w praktykach ascetycznych, odmawiają niektóre liturgiczne oficja i noszą na co dzień pewne symbole dominikańskiego habitu.
Jak dotychczas największą częścią Trzeciego Zakonu składa się ze świeckich Tercjarzy. Oni pochodzą z każdego stopnia społecznego i reprezentują dawny Zakon od Pokuty i dawną Milicję. W większości krajach są zgrupowani we fraternie, mające świeckiego przeora i subprzeora lub przeoryszę i subprzeoryszę oraz spotykających się co miesiąc na wspąlnej modlitwie i studium. Od czasu Reguły Munia de Zamory (1285), mieli oni zawsze opiekuna – kapłana dominikanina, każdorazowo zatwierdzanego przez Prowincjała. Generał ma prawo udzielić władzy przyjęcia do habitu - (obłóczyn) dowolnemu kapłanowi. Cały habit jest taki sam jak członków Pierwszego i Drugiego Zakonu, na początku świeckim nie przysługiwał szkaplerz, przyznany, jednakże, wspólnotom od 1667 roku. Mimo tego, że habit nie jest noszony w życiu codziennym, mogą oni być pochowani w rozpoznawalnym ubraniu dzieci św. Dominika.
