Summe, gloriose Deus, illumina tenebras cordis mei et
da mihi fidem rectam, spem certam et caritatem perfectam, sensum et
cognitionem, Domine, ut faciam tuum sanctum et verax mandatum. Amen.
Najwyższy, chwalebny Boże, rozjaśnij ciemności mego
serca i daj mi, Panie, prawdziwą wiarę, niezachwianą nadzieję i doskonałą
miłość, jak również zrozumienie i poznanie, abym mógł wypełniać Twą świętą i
nieomylną wolę. Amen. (1)
–––––––––––
Opuscula Sancti Patris Francisci Assisiensis, denuo edidit iuxta codices mss.
Caietanus Esser O.F.M., EDITIONES COLLEGII S. BONAVENTURAE AD CLARAS AQUAS. Grottaferrata (Roma) 1978, p. 224.
Pisma św. Franciszka z Asyżu. Warszawa 1976, s. 174. (a)
Przypisy:
(1)
Przekład z tekstu łacińskiego zamieszczonego przez Kajetana Essera OFMCap., w: Studien
zu den Opuscula des hl. Franziskus von Assisi, Rzym 1973, s. 83.
(a) Por. 1) Św. Franciszek z Asyżu, a) List do wiernych (Epistola ad fideles). b) De vera et perfecta laetitia. O
prawdziwej i doskonałej radości. c) Laudes
(Pochwały). d) Salutatio Beatae Virginis. Pozdrowienie do
Błogosławionej Dziewicy. e) Canticum
fratris Solis vel Laudes creaturarum. Pieśń słoneczna albo pochwała stworzeń.
2) F. J. Holzwarth, Historia powszechna. Czasy
Wojen Krzyżowych. Św. Dominik i św. Franciszek z Asyżu. (b)
3) Ks. Piotr Skarga SI, Żywoty Świętych Starego i Nowego Zakonu na
każdy dzień przez cały rok.
4) P. Vitus a Bussum
OFMCap., De spiritualitate
franciscana. Aliqua capita fundamentalia.
5) Św. Bonawentura, a) Żywot
Pana naszego Jezusa Chrystusa w pobożnych rozmyślaniach zawarty (Meditationes Vitae Christi). b) Declaratio terminorum theologicorum.
c) Breviloquium.
6) P. Parthenius Minges OFM, a) Compendium theologiae dogmaticae
generalis. b) Compendium
theologiae dogmaticae specialis. c) Ecclesia est infallibilis. d) De religione judaica postchristiana.
e) Falsa systemata de relatione inter fidem
et rationem. Modernismus.
7) P. Albertus a Bulsano OFMCap., De Tolerantismo religioso.
8) Fr. Josephus Calasanctius Card. Vives OFMCap., a) Summula Summae Theologicae Angelici
Doctoris S. Thomae Aquinatis. b) Manuale
devotorum Beatae Mariae Virginis.
(b)
"Św. Franciszek z Asyżu (Franciscus), Wyznawca – święto 4 października.
Jan Bernardone, syn bogatego kupca, sukiennika Piotra
Bernardone, urodził się w Asyżu (Assisi) w r. 1182, zwany w domu «Francesco» =
francuzik, z powodu zamiłowania do języka francuskiego; przezwisko to pozostało
mu na całe życie, podczas gdy imię chrzestne poszło w zapomnienie. Początkowo
był oddany beztroskiej wesołości współczesnej młodzieży. Po krótkiej niewoli w
Perugii (1202) nastał przełom w jego życiu i zapatrywaniach. Franciszek ujrzał
prawdziwe szczęście i swobodę człowieka w uniezależnieniu się od świata,
naśladowaniu Chrystusa i w powrocie do ewangelicznego ubóstwa. Rozdał więc
wszystko ubogim, a gdy go ojciec wobec biskupa miejscowego wydziedziczył,
wyrzekł się i ojca i zwrócił mu ubranie, a sam przywdział wór pokutny i żył
jako pustelnik pod Asyżem, gdzie odbudował trzy zniszczone kościoły, pomiędzy
nimi ulubioną swą «porcjunkulę» (cząsteczkę). W r. 1209 poznał z natchnienia
Bożego ostateczne swoje powołanie w ewangelizowaniu świata w ubóstwie i pokoju,
stosownie do słów Zbawiciela u Mat. 10, 7-15. Wysłał więc pierwszych swych
uczniów jako kaznodziejów wędrownych i dał im w r. 1210 pierwszą regułę,
zatwierdzoną ustnie przez Innocentego III. Sam odbywał podróże misyjne do
Francji i Hiszpanii (1213 – 1215), do Egiptu (1219), przyjęty z szacunkiem przez
sułtana, choć opowiadanie ewangelii wśród mahometan okazało się bezskuteczne.
Jednocześnie trwała działalność kaznodziejska we Włoszech. W r. 1220 z powodu
choroby i rozpoczynających się już nieporozumień wśród braci co do rozciągłości
reguły złożył przełożeństwo. W r. 1223 zatwierdził Honoriusz III ostatecznie
rozszerzoną II regułę zakonu «braci mniejszych», jak odtąd zwali się zakonnicy
Franciszka. 14 września r. 1224 otrzymał Franciszek na górze Alwerni stygmaty
Męki Pańskiej, pierwszy znany w dziejach Kościoła fakt tego zjawiska. Umarł 3 października
r. 1226 pod Asyżem. Kanonizowany w roku 1228. Franciszek, «seraficki święty»,
jest najpopularniejszą postacią wśród bohaterów wiary i wzorem zawsze
jaśniejącym iście apostolskiego życia. Nawet innowiercy są pod urokiem tej
postaci, tak iż bez przesady wolno powiedzieć, że cały świat go czci jako
wysłannika Pana. Były w Kościele nieraz tendencje do nawrotu ku ubóstwu
apostolskiemu, często wypaczone i gubiące się w lotnych piaskach herezji. Franciszek
uderzył we właściwą strunę. «Gdy świat począł stygnąć», frigescente mundo
– jak mówi liturgia w święto stygmatów – umiał ten świat XIII wieku, świat
żelaza i krwi, szarpany bratobójczymi walkami, świat ucisku i chciwości,
zwrócić na inną drogę i przyprowadzić do jedynego Dawcy szczęścia i pokoju. Sam
Franciszek nie był i nie chciał być kapłanem (pozostał diakonem). Jego
działalność skierowana była głównie na odnowienie laikatu przez trzecie zakony
dla świeckich. Potężny duch odrodzenia religijnego, który przeszedł przez świat
chrześcijański w XIII i XIV wieku, jest dziełem reformy franciszkańskiej". – Biskup Karol Radoński, Święci i Błogosławieni
Kościoła Katolickiego. Encyklopedia Hagiograficzna. Warszawa – Poznań –
Lublin [1947], ss. 131-132.
(Przypisy literowe od red. Ultra montes.)
