Dam im Serce. — Izajasz 24, w. 7.
Ojciec dziecięciu, matka córce, oblubieniec oblubienicy niech da wszystko, cokolwiek posiada, jeszcze to mało: serce żąda serca. Kto serce dał, ten dopiero dał wszystko. Ojcem, Matką, Oblubieńcem tak wspaniałym jest Jezus ukochany. On daje nam wszystką miłość Swoją, daje nam Swe Serce: animam suam dat. Daje serce na ofiarę śmierci, a śmierci krzyżowej, aby okazał, że ta miłość mocna jest jako śmierć (Cant. 8, 6). Ten miłości dar, posunion jest jeszcze dalej: miłość wynalazła sobie sposób, aby serce zjednoczyć z Sercem, aby to zjednoczenie było nieustanne, aby trwało po wszystkie wieki; wynalazła Najświętszy Sakrament, aby w Nim Serce Boże dane nam było na pokarm: by jako pokarm przeistacza się w naszą istotę, tak również, abyśmy i my byli przeistoczeni w Jezusa, aby w nas ta sama Krew krążyła Jezusa, to samo Serce biło Jezusa, i było niezłomną rękojmią, zadatkiem wiecznego żywota: aby się spełniło, co powiedział Prorok: Dam im Serce, aby mnie znali, żem Ja jest Pan, i będą Mi ludem, a Ja będę im Bogiem: a nawrócą się do Mnie całem sercem swojem (Izajasz 24, w. 7).
Czytamy w żywocie ś. Katarzyny z Sienny, między osobliwszemi łaskami od Boga jej udzielonemi, że Pan Jezus uczynił z Świętą zrękowiny, poślubienie duchowe, i znowu, że wyjął jej serce, a dał jej w zamian Swe własne. I wielu osobom dziwaczną, niepojętą wydaje się to być rzeczą; ale niepojętość znika, kiedy zastanowimy się, że w N. Sakramencie daje nam Jezus Swe Ciało, Swą Krew, Swe Bóstwo, jednem słowem, Swe N. Boskie Serce. Nie jestże tu prawdziwe poślubienie duszy z Panem Jezusem? prawdziwa serc wymiana, albo raczej nierozdzielna ich spójnia i jedność? Tak dalece, że ś. Paweł wyraźnie powtarza: żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus (Do Galatów 2, w. 20).
„Widziałam, mówi ś. Matylda, Syna Bożego trzymającego w ręku Swe własne Serce, jaśniejsze nad słońce, roztaczające świetne na wsze strony światła promienie: i wtedy poznałam, że promienie oznaczają łaski, że z Tego Najświętszego Serca wszelkie wypływają dobrodziejstwa, jakie Bóg nieustannie wylewa na ludzi."
Postanowienie do wykonania
Poświęcenie każdego dnia wszystkich uczynków naszych Bogu, nie tylko jest pobożnem ćwiczeniem, ale nadto prawdziwą, rzeczywistą powinnością naszą. Stworzył nas bowiem jedynie na to, abyśmy Jemu służyli; bądźmy przeto wiernymi tej powinności. Abyśmy zaś wartość nadali uczynkom naszym, i takowe zasługującymi uczynili, ofiarujmy je Ojcu Przedwiecznemu przez Serce Jezusowe. Na przykład w ten sposób: Mój Boże! ofiaruję Ci wszystkie sprawy moje dnia dzisiejszego, łącznie z zasługami Serca Jezusowego, Najświętszej Panny i Świętych Twoich; w zjednoczeniu z wszelkiem dobrem, w sprzeczności z wszelkiem złem, przeszłem, teraźniejszem i przyszłem.
Modła strzelista. - Wróbel znajduje sobie mieszkanie, a synogarlica gniazdo dla piskląt swoich. Serce Twoje o Jezu! niech będzie schronieniem naszem!
Boskie Serce Jezusa zmiłuj się nad nami.
Serce bez zmazy Marji, módl się za nami.
Módlmy się:
Boże, Któryś dar największy, bo Najświętsze Syna Twego Serce dać raczył, udziel nam jeszcze tej łaski, abyśmy do Serca Jezusa z całego nawrócili się serca, abyś Ty był zawsze naszym Bogiem, a my ludem Twoim na wieki. Amen.
Miesiąc Czerwiec poświęcony czci Najsłodszego Serca Pana Jezusa, Warszawa 1874, s. 74-77.
