Serce moje czuwa. — Pienia 5, 2.
Zsyła sen Bóg na Adama, otwiera bok jego, i z żebra tuż przy sercu będącego, tworzy niewiastę, matkę ludzi. Zasypia nowy Adam Jezus na krzyżu, otwierają Mu bok, otwierają Serce i powstaje Matka nasza, Kościół ś. W Sercu i z Serca Pana Jezusa Kościół się narodził, wierni przeto kochać Je powinni, jako miejsce zrodzenia swego, i nie opuszczać Go nigdy. Pan chciał, aby Mu otworzono Serce, aby z serca powstał Kościół, iżby przechwalać się mógł, że wyszedł z boku Zbawiciela Swego.
Serce Jezusa jest Sercem Kościoła, które czuwa, gdy tenże zasypia. Ego dormio et cor meum vigilat. (Cant. 5, 2). Pismo ś. świadczy, że pierwiastkowy Kościół, jedno tylko miał serce i duszę jedną.
I nie dziwię temu: było to Serce Jezusa, które ożywiało wiernych, które wzbudzało w nich wszystkich, miłość rzeczy niebiańskich. Te szczęśliwe czasy, ta powszechna zgoda i jedność w tem wszystkiem co dobre, czyliż nie powrócą i nie zakwitną na nowo pomiędzy tymi, których taż sama pobożność zjednoczy w Sercu Jezusa?
Czytamy w życiu ś. Gertrudy (Ks. 4), że gdy dnia jednego będąc udarowaną widzeniem ś. Jana Ewangelisty, zapytała go: czemu, mając szczęście spoczywać na piersiach Jezusa Chrystusa podczas wieczerzy, nic nie napisał dla naszej nauki o wzruszeniach swojego serca. Na co ten Święty odpowiedział jej znaczącemi słowy:
Przeznaczeniem mojem było pisać dla rodzącego się Kościoła, o Słowie Przedwiecznem, o Jego wcieleniu się i mieszkaniu między nami; lecz co do słodyczy wzruszeń serca, Bóg zachował ją Sobie, by ją dał poznać światu w ostatnich czasach, w czasach jego starości, dla rozpalenia miłości, która znacznie ostygnie.
My przyszliśmy do tych czasów, o których Uczeń ukochany mówił wspomnionej Świętej. Ogień miłości wygasł prawie we wszystkich sercach; lecz miejmy nadzieję!... Nabożeństwo do przenajświętszego Serca Jezusa, które na wszystkie szerzy się strony, roznieci ją. Użyjmy w tym celu wszystkich sił naszych, dajmy z siebie przykład poświęcenia się całkowitego Temu najmilszemu Sercu, starajmy się dokazać tego, przez nasze modlitwy i dobre uczynki, połączone z modlitwami i uczynkami przenajświętszego Serca, aby wszyscy prawdziwi chrześcijanie, którzy jeszcze znajdują się na tej ziemi, tworzyli, podobnie, jak w czasach pierwiastkowego Kościoła, jedno tylko serce dla kochania Pana Jezusa, jeden głos dla wychwalania Go i błogosławienia, jednę i tęż samą duszę, którejby wszystkie poruszenia dążyły wyłącznie do wielbienia i miłowania najsłodszego Serca Zbawiciela.
Postanowienie do wykonania
Serce Jezusa jest kołyską wszystkich wiernych, w Niem i przez Nie powołani zostaliśmy do odrodzenia się duchowego we chrzcie ś. Uczynimy zatem miłą przysługę temu Boskiemu Sercu, gdy każdego poranku, przy obudzeniu się, powtórzymy zobowiązanie się, któreśmy wtenczas przez usta naszych chrzestnych uczynili rodziców, mówiąc, tak na przykład: O Serce Jezusa! wyrzekam się na nowo szatana, jego pychy i wszelkich spraw jego, a oddaję się zupełnie Tobie, na wszystkie dni i na wszystkie chwile życia mego. O! ileż to łask sprowadzi na nas podobna praktyka! Ona zdolna jest pomięszać wszystkie usiłowania szatana.
Modła strzelista. — Jeśli Cię kto nie kocha o Serce Jezusa, niech będzie przeklęty! (2 Cor. 16).
Boskie Serce i t. d. Serce bez zmazy i t. d.
Módlmy się:
Boże, Któryś z boku, z żebra Adama pierwszą naszą Matkę, a z boku, z Serca Jezusowego nową Matkę, Kościół chrześcijański wyprowadzić raczył; spraw, abyśmy w kołysce tegoż ś. Kościoła zostając, na żywot wieczny wypielęgnowani zostali. Amen.
Miesiąc Czerwiec poświęcony czci Najsłodszego Serca Pana Jezusa, Warszawa 1874, s. 91-94.
