Znalezione obrazy dla zapytania liturgia dominikańska 
       Takie było oficjum kościelne w kształcie opublikowanym przez generała Humberta z Romans. Powstaje od razu pytanie: „Skąd zakon zaczerpnął swój ryt?” Jak zwykle, jest wiele sprzecznych odpowiedzi, i zdumiewająca jest niezwykła naiwność wielu autorów zakładających, że to trudne zagadnienie nie wymaga cierpliwych badań historycznych, lecz może zostać rozwikłane dzięki abstrakcyjnemu rozumowaniu. Zakon dominikański został założony we Francji; dlatego przyjął liturgię „francuską”! Zakon był ściśle związany z kartuzami; dlatego przyjął ryt kartuski! Najsławniejszy klasztor dominikanów był w Paryżu; dlatego wybrano ryt paryski! I tak trwa litania spekulacji.

Zanim wymienimy te opinie, przyda się objaśnienie terminów. Gdy autorzy ci mówią o rycie „galikańskim” lub o rycie „rzymskim”, nie mają na myśli starej liturgii galikańskiej, istniejącej w czasach Karola Wielkiego, ani starego rytu rzymskiego w formie, jaką miał w piątym wieku. W XIII wieku nie mogło być mowy o prawdziwym rycie galikańskim ani o czystym rycie rzymskim, bo oba te ryty zniknęły kilka wieków wcześniej. Dlatego, gdy autorzy ci wspominają o trzynastowiecznym rycie „rzymskim”, mają na myśli ryt galikorzymski w formie zachowywanej w Rzymie; kiedy zaś nawiązują do rytu „galikańskiego”, mają na myśli ten sam ryt w formie zachowywanej poza Rzymem — to znaczy z licznymi odmiennościami pozarzymskiego pochodzenia. Te nierzymskie modyfikacje określa się często niejasną nazwą „galikańskie”, chociaż mogą się one wywodzić nie z Galii, lecz z Anglii, Niemiec, Szwajcarii, Włoch czy Hiszpanii.