Św. Rajmund urodził się przy końcu XII w. Barcelonie w Hiszpanji, ze szlacheckiej rodziny de Pennafort. Nauki początkowe pobierał w rodzinnem mieście, poczem dla wyższego kształcenia się udał się do Bolonji, gdzie zdobył stopień doktora. Berengarjusz, biskup Barcelony powracając z Rzymu do swej stolicy wstąpił do Bolonji, a to w celu nakłonienia św. Rajmunda do powrotu do ojczyzny, w czem też pomyślny skutek swych zabiegów osiągnął. Wkrótce wyniesiony do godności kanonika przyświecał całemu duchowieństwu i ludowi swą nieskazitelną skromnością, nauką i blaskiem wszelkich cnót. Rozszerzał oprócz tego z wielką gorliwością cześć i nabożeństwo ku Najśw. Marji Pannie, względem której szczególniejszem uczuciem miłości pałał. Już w późniejszym wieku, bo licząc lat około 45, wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego św. Dominika. Tu szczególniejszą otaczał miłością ubogich i więźniów w rękach niewiernych zostających, i dlatego Grzegorz IX w uznaniu onej nadzwyczajnej miłości, nazwał go „ojcem ubogich”.