Modlitwa obdarzona odpustami przez papieża Piusa VII z 1 lutego 1816 roku:
O!
Serce Maryi, Matki Boga i Matki naszej, Serce najmiłościwsze,
przedmiocie upodobania Trójcy Przenajświętszej i godne wszelkiego
uszanowania i miłości Aniołów i ludzi; Serce najpodobniejsze Sercu
Jezusowemu, którego jesteś najdoskonalszym obrazem; Serce pełne dobroci,
i wielce litujące się nad naszymi nędzami! racz roztopić lodowatość
serc naszych i spraw, żeby się zupełnie zwróciły do Boskiego Zbawiciela.
Wlej w nie miłość cnót Twoich, zapal je tym ogniem błogosławionym,
którym ustawicznie pałasz. Zamknij w Sobie Kościół święty i strzeż go,
bądź zawsze jego słodką ucieczką, i jego niezdobytą twierdzą, przeciw
wszelkim najazdom nieprzyjaciół jego. Bądź naszą drogą, którą byśmy
doszli do Jezusa i kanałem, przez który byśmy odbierali wszystkie łaski
potrzebne do zbawienia naszego. Bądź naszym wspomożeniem w potrzebach,
naszą pociechą w przykrościach, naszym posiłkiem w pokusach, naszą
ucieczką w prześladowaniach, naszą pomocą we wszystkich
niebezpieczeństwach, a szczególniej w ostatnich potyczkach życia
naszego, gdy śmierć nastąpi, kiedy wszystko piekło sprzysięgnie się
przeciwko nam, żeby dusze nasze, jako zdobycz swoją pochłonęło, w owym
okropnym i strasznym momencie, od którego wieczność nasza zawisła. A
wtenczas o Panno najlitościwsza uczyń to dla nas, żebyśmy doznali
słodyczy Serca Twego Macierzyńskiego; a dzielność Twojej powagi u Syna
Twego Jezusa niech nam otworzy źródło miłosierdzia i bezpieczną
ucieczkę, abyśmy mogli dostać się do nieba i tam Go z Tobą błogosławić,
po wszystkie wieki. Amen.
