Św. Antonin z Florencji

Św. Antonin okazywał już od wczesnej mło­dości wybitny pociąg do pobożności. Pragnąc wstąpić do Zakonu św. Dominika, zapukał do drzwi klasztoru we Florencji; początkowo odmówiono mu przyjęcia z powodu jego delikatnego zdrowia — ale po pewnym czasie natarczywą proś­bą uzyskał łaskę, której tak gorąco pragnął. W szesnastym roku życia otrzymał habit i całem życiem swojem dowiódł, co może mężna dusza w słabem ciele. Po odnowieniu ścisłej obserwancji reguły w sławnej kongregacji św. Marka, założo­nej przez Savonarolę, musiał, ulegając rozkazom i groźbom papieża, przyjąć godność arcybiskupa Florencji. Na tem stanowisku wykazał w walce przeciw nadużyciom władz świeckich szlachetną stanowczość Atanazego i Ambrożego. I na tem stanowisku tak ukochał ubóstwo, że nieraz szedł studjować przy świetle lampki kościelnej, by za­oszczędzić dochody swoje dla ubogich. Roztropność jego i przenikliwość w rozwiązywaniu trud­ności codziennego życia chrześcijańskiego zyskały mu przydomek „Antonina Doradcy”. Przywiąza­nie jego do życia zakonnego było tak wielkie, ze zachował klucz od swej celi na znak miłości i nadziei powrotu do niej. Miłosierdzie jego zjednało mu nazwę „Ojca ubogich”, a pałac jego biskupi zyskał chwalebny przydomek „Gospody ubogich”. Umarł 2 maja 1459 r. w siedemdziesią­tym roku życia. Pochowano go we Florencji w ko­ściele św. Marka, a grób jego otoczony jest wielką czcią.

Źródło: o. Czesław Kaniak OP, Podręcznik Trzeciego Zakonu Św. Dominika, Lwów 1931 r.