CHRZEŚCIJAŃSKA FILOZOFIA
ŻYCIA
O. TILMANN PESCH SI
Stan kapłański
1. Każdy chrześcijanin posiada królewską i kapłańską
godność. "A wy, rodzaj wybrany, królewskie kapłaństwo, naród święty"
(1).
Mimo to uważał Zbawiciel za stosowne i ze
swymi miłosiernymi i mądrymi zamiarami zgodne, ustanowić jeszcze
szczególniejszą zwierzchność i właściwy stan kapłański, czyli pasterzy dla
rządzenia owczarnią Chrystusową.
Władzę swoją otrzymali owi pasterze z góry, nie z dołu.
Apostołom dał posłannictwo sam Chrystus, a oni przekazali je swoim następcom, a
po nich innym (2). "Chrystus był posłany przez Boga, a
Apostołowie przez Chrystusa", tak pisze Klemens Rzymski; "Apostołowie
stosownie do rozkazu Chrystusa poszli i przepowiadali i wypróbowanych przez
siebie ustanawiali po miastach biskupami i diakonami".
"Tego, kogo ojciec rodziny ustanowił rządcą
swego domu, pisze do Efezów Ignacy, uczeń Apostolski, powinniśmy przyjąć
jak jego samego; stąd wypływa, że biskupa powinniśmy poważać jak samego
Chrystusa Pana".
2. Chrystus ustanowił w swoim Kościele prawdziwą władzę
rządzenia. Apostołowie mówią: "Zdało się Duchowi Świętemu i nam,
abyśmy więcej nie kładli na was ciężaru" (3). Św. Paweł przyznaje sobie moc karać wszelkie nieposłuszeństwo
(4).
Prócz tego służba ołtarza należy tylko do Apostołów,
do ich pomocników i następców, których ustanowili. Od ustanowienia ofiary
świętej w wieczerniku istnieje w Kościele (5) właściwe kapłaństwo. "Każdy niech patrzy
na nas jako na sługi Chrystusowe, jako na włodarzy tajemnic Bożych"
(6).
Władza kapłańska rozszerza się i przelewa
przez obrzęd święceń i wkładanie rąk (7).
To wielkie dobrodziejstwo, że Bóg przestawał z nami w
ludzkiej, widzialnej postaci, nie miało dla nas przepaść. Jak wszystkie ludzkie
sprawy mają na ziemi swoje ludzkie przedstawicielstwo, tak i sprawy Boże mają
na ziemi ludzkich przedstawicieli. Są nimi kapłani. Oni to strzegą praw Boga,
oni pomagają ludziom do osiągnięcia ostatecznego celu; za ich pośrednictwem
otrzymujemy owoce Odkupienia; oni się modlą za nas i składają ku czci Boga i za
nasze zbawienie ofiarę Nowego Przymierza.
Kapłan jest prawodawcą i sędzią w zakresie sumień;
jest lekarzem: rany, które on leczy, to rany duszy; jest "szafarzem
tajemnic Bożych".
Kapłan, pozostający w łączności z nauczycielskim
urzędem Kościoła, jest nauczycielem, jako sługa Kościoła objaśnia i głosi słowo
Boże.
On uczy dzieci, pociesza chorych i umierających,
objaśnia wątpiących, karci grzeszników, pośredniczy między maluczkimi i
wielkimi, pociesza biednych i smutnych, budzi i wzmacnia w sercach naszych
zmysł dla idealnych dóbr. Wolny od trosk doczesnych stara się szerokim sercem
stać się wszystkim dla wszystkich.
Nie ma nic gorszego na świecie nad złego kapłana, nic
lepszego jak dobry kapłan.
–––––––––––
O. Tilmann Pesch SI, Chrześcijańska
filozofia życia. Przekład z niemieckiego. T. II. Wydanie drugie. Kraków
1931, ss. 397-399.
Przypisy:
(1) 1 Piotr 2, 9.
(2) Dz. Ap. 6, 2; Tyt. 1, 5; 1
Tym. 5, 22.
(3) Dz. Ap. 15, 28.
(4) 2 Kor. 10, 6; 1 Kor. 4, 18;
5, 3.
(5) Żyd. 13, 10.
(6) 1 Kor. 4, 1.
(7) 2 Tym. 1, 6.
