Św. Agnieszka urodziła się w 1268 r. w toskańskim Gracciano Vecchio (leżącym w pobliżu Montepulciano), w szlacheckiej rodzinie
Lorenza i Marii Segni. Jedna z legend mówi, że jej narodziny poprzedziło
unoszące się w powietrzu światło, otaczające rodzinny dom. Od
dzieciństwa odznaczała się niezwykłą pobożnością. Ukończywszy sześć lat,
prosiła rodziców, aby pozwolili jej wstąpić do klasztoru.
Nie chcieli się na to zgodzić, dopiero niecodzienne wydarzenie wpłynęło
na zmianę ich decyzji. Tym wydarzeniem był atak kruków, które nadleciały do dziewczynki znad
domu schadzek w Montepulciano. Agnieszka zapowiedziała wtedy, że w
tym miejscu powstanie kiedyś klasztor. Miała dziewięć lat, gdy została
oddana na wychowanie do klasztoru franciszkańskiego del Sacco, a w wieku czternastu lat została zakonnicą. W wieku piętnastu lat, wraz z grupą zakonnic, przeniosła się ze swoją kierowniczką duchową, ksienią Proceno, do klasztoru leżącego nieopodal Viterbo. Po uzyskaniu specjalnego zezwolenia od papieża Mikołaja IV
została ksienią. Wtedy też miała się delikatnie posypać na nią i
zgromadzone siostry manna w postaci małych białych krzyży. Wybrana wbrew własnej woli na przełożoną tego klasztoru, wsławiła go
swoją mądrością, pobożnością i darami nadprzyrodzonymi. Pod kierownictwo
duchowe przeoryszy, młodej wiekiem, ale dojrzałej doskonałością
chrześcijańską, zaczęły zgłaszać się licznie nowe kandydatki. Na wiadomość o tym mieszkańcy Montepulciano zaprosili ją do siebie. Powróciła więc i stała się matką nowej gałęzi dominikańskiej. Magistrat
miasta z wdzięczności ofiarował siostrom w 1306 r. nowy lokal i
uposażenie. Nowy klasztor Santa Maria Novella stanął w tym samym
miejscu, gdzie niegdyś istniał dom schadzek. Matka Agnieszka nadała mu
regułę św. Augustyna, a później przyłączyła klasztor do rodziny
dominikańskiej. W Santa Maria Novella sprawowała funkcję przeoryszy aż do końca swych dni.
Wielkim uczuciem miłości
Agnieszka otaczała Dzieciątko Jezus oraz Dziewicę Maryję. Umocniona
darami Ducha Świętego, stała się jasną lampą modlitwy i miłości, a
dzięki swojemu męstwu oraz autorytetowi podtrzymywała ducha obywateli w
dążeniu do jedności i pokoju. Pan Bóg obdarzył ksienię darem wizji, proroctw i ekstaz. Mając zaledwie piętnaście lat, często unosiła się w głębokiej ekstazie w czasie modlitwy,
nawet na dwa metry nad ziemią. Miała liczne wizje, podczas jednej z
nich Matka Boża podała jej Dzieciątko Jezus, a gdy musiała się z nim
pożegnać, znalazła na kolanach mały złoty krzyżyk, z którym się nigdy nie
rozstawała. Bardzo dużo pościła, przez piętnaście lat żyła jedynie o chlebie i wodzie.
Zmarła w rodzinnym mieście 20 kwietnia 1317 r., otoczona współsiostrami. W 1522 roku papież Klemens VII zatwierdził kult Świętej w Montepulciano, a w 1532 ogłosił ją błogosławioną. W 1601 roku rozciągnięto jej kult na cały zakon dominikański. Papież Benedykt XIII 10 grudnia 1726 r. zaliczył ją uroczyście w poczet świętych. Jej nienaruszone ciało w 1435 r. zostało sprowadzone do kościoła dominikańskiego w Orvieto, gdzie przechowywane jest do dnia dzisiejszego. Przez ponad 300 lat pozostawało ono nienaruszone. Później umieszczono jej doczesne szczątki w woskowej figurze, pozostawiając na widoku tylko jej ręce i stopy, z których wypływał pachnący olejek.
Legenda mówi, że gdy św. Agnieszka zmarła, dzieci w regionie bez
względu na wiek zaczęły opowiadać o niej – o jej pobożności i śmierci.
Św. Katarzyna ze Sieny widziała w niej dla siebie wzór do
naśladowania. Kiedy w roku 1377 przybyła do jej relikwii z pielgrzymką,
zawołała: "Matko nasza, Agnieszko, chwalebna!". Gdy
św. Katarzyna modliła się u jej grobu, na nią i jej dwie siostrzenice, a
także ciało św. Agnieszki posypała się manna.
Pierwszą i najwcześniejszą biografię św. Agnieszki (Legenda s. Agnetis) napisał po pięćdziesięciu latach od jej śmierci bł. Rajmund z Kapui, generał dominikanów, kierownik duchowy św. Katarzyny ze Sieny, a wcześniej spowiednik sióstr w Montepulciano.
W ikonografii św. Agnieszka przedstawiana jest najczęściej z lilią w ręku prawym, w lewym zaś trzyma klasztor założony przez siebie. Święta przedstawiana jest również w towarzystwie dwóch innych wielkich dominikanek: św. Katarzyny ze Sieny i św. Róży z Limy. Jej atrybutami są krzyż i róże na stopach, czasami owieczka, lilia i księga.
Jej wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 20 kwietnia.
Źródło: https://pl.wikipedia.org
Modlitwa
Boże, któryś świętą Agnieszkę w młodocianym wieku do służby Twojej
powołać raczył, spraw, prosimy za jej przyczyną, abyśmy od tej chwili
całym sercem Ci służąc, wraz ze wszystkimi wiernymi Twoimi sługami
chwalili Cię w niebie na wieki. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
