KRÓTKIENAUKI HOMILETYCZNE na niedziele i uroczystości całego roku WEDŁUG Postylli Katolickiej Większej KS. JAKUBA WUJKA SI OPRACOWAŁ Bp WŁADYSŁAW KRYNICKI
Trzy przede
wszystkim przestrogi podaje nam dzisiejsza Ewangelia święta. Pierwszą, iż
ktokolwiek chce dostąpić zbawienia, ma się znajdować w winnicy Chrystusowej;
drugą – iż ma w tej winnicy nie próżnować, ale oddać się pracy; trzecią – że ma
się ze swej pracy nie wynosić, ani szemrać przeciwko Panu Bogu, ani zazdrościć
innym łaski Bożej.
1. Ilekroć gospodarz ewangeliczny wychodził na rynek,
tyle razy znajdował tam niewynajętych robotników. Przez rynek, o jakim tu mówi
Pan Jezus, rozumieć należy świat doczesny, pełen zamieszania, nieprawości i
wszelkich do grzechu okazji, albowiem co jest na tym rynku, jest pożądliwością
ciała, pożądliwością oczu i pychą żywota. Z tego rynku Chrystus wzywa i wywodzi
wiernych swoich, bo kto ten świat grzeszny miłuje, w tym nie masz miłości
Bożej, a kto by chciał być przyjacielem tego świata, ten się stawa
nieprzyjacielem Bożym, gdyż żaden nie może dwom panom służyć: Bogu i
zmysłowości, Bogu i chciwości, Bogu i pysze a próżności.
Stąd żaden człowiek
nie może być zbawiony, jeśli śmierć zastanie go na tym rynku grzesznego i
niepobożnego żywota. Na ów rynek świata Pan Bóg bardzo często wychodzi już
przez słowa swoje, już przez cuda swoje i zawsze zastaje na nim ludzi w
próżnowaniu, to jest w niedbalstwie około pracy nad zbawieniem, lekceważących
poznanie Boga, prawdę i miłosierdzie, a oddanych zgiełkowi ulicznemu, to jest
rozproszeniu, lekkomyślności, wszelkim występkom. Chceszli wiedzieć,
chrześcijaninie, co uczyni niebieski Gospodarz z tymi, którzy na Jego wołanie
nie idą do winnicy? Oto wyda dekret, zapisany w świętej Ewangelii: Sługę
niepożytecznego wrzućcie do ciemności zewnętrznej (Mt. XXV, 30). Nie dosyć
zatem porzucić zgiełk i zamieszanie owego rynku, czyli życie według pożądliwości
tego świata; potrzeba nadto wnijść do winnicy, do jedności ze Świętym i
powszechnym Kościołem Chrystusowym. Bo jako jeden tylko był korab, w którym
szukający schronienia uszli powszechnego potopu, i jako jedna tylko wiara,
jeden chrzest i jeden Bóg jest i być musi, tak jeden tylko jest święty Kościół
Chrystusowy, jedna prawdziwa winnica, przez samego Chrystusa zaszczepiona.
2. Skorośmy za łaską Bożą do tej winnicy powołani, bez
wątpienia nie na próżnowanie nas Bóg tam zawezwał, ale na pracę sumienną.
Prawda, iż On dobra naszego i służby naszej nie potrzebuje i że cała praca i
utrapienia doczesne nie są godne przyszłej zapłaty w niebiesiech. Lecz i to
prawda, iż ze swej nieskończonej dobroci domaga się od nas życia pobożnego i
pracowitego, aby miał nam za co płacić w Królestwie swoim. Więc wszyscy, póki
żyjemy, Boga jesteśmy najemnicy, wszystkich nas ugodził, nie dla swego, ale dla
naszego pożytku, abyśmy, należąc do ogrodu Kościoła Jego, wyznaczoną każdemu
kwaterę duszy własnej pilnie uprawiali, szczepiąc w niej i sadząc rozmaite
cnoty sprawiedliwości i pobożności chrześcijańskiej: pokorę, cichość,
cierpliwość, skromność, czystość, posłuszeństwo, miłość i inne. Jako przeto
najemnik, któremu pracę w winnicy zlecono, jeśli jej zaniedba, nie tylko nie otrzyma
zapłaty lecz i za szkodę wyrządzoną niedbalstwem odpowie, tak i my, jeśli
zaniedbamy dusz naszych, nie tylko nie otrzymamy zapłaty w niebie, lecz i za
niedbalstwo przed Bogiem rachunek zdamy. Jeśliśmy tedy robotnicy Boży, pilnujmy
roboty i powinności naszej. Nikt nie wynajmuje robotnika na to, aby tenże tylko
jadł i pił; również i Chrystus nie na to jedynie nas powołał, abyśmy tu
przysparzali sobie majętności i własnego pilnowali interesu, lecz przede
wszystkim dla chwały Bożej. A jako najemnik, któryby jadł i pił, a po kątach
się wałęsał, niedługo miejsca zagrzeje, bo jest niepożyteczny, tak i my, jeśli
dla własnej tylko wygody żyjemy, na próżno żyjemy. Nakazał nam wprawdzie Pan
Bóg dbać o dobro doczesne, i własne i drugich i wszyscy na kawałek chleba
pracować musimy, jeden piórem, drugi na roli, trzeci w fabryce, inny w
rzemiośle jakim; pracować musimy dla siebie, dla rodziny, dla dobra wspólnego
wszystkich; lecz nigdy nie wolno nam zapominać o przestrodze Zbawiciela: Szukajcie
naprzód Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego (Mt. VI, 33; Łk. XII, 31).
Zresztą wiara święta uczy, że i te sprawy doczesne mamy spełniać w czystej
intencji, aby nimi Boga pochwalić i uczcić Jego rozkaz, a wówczas On to
przyjmie tak, jakbyśmy to dla Niego samego czynili i nawet doczesnych prac
naszych bez zapłaty wiecznej w niebiesiech nie zostawi. Nie stójmy więc cały
dzień próżnujący, to jest nie marnujmy życia naszego; bo czyż nie wiemy, że kto
nic nie robi na tym świecie, nie może jeść na tamtym, czyli chwały wiecznej używać?
Czyż nie wiemy, że kto tu, gdy inni jedzą i piją, to jest o duszę swą nie
dbają, pilnie pracuje na Królestwo Boże, tedy na tamtym świecie nie będzie miał
głodu, podczas gdy inni pościć będą czyli zostaną odsunięci od uczty żywota
wiecznego? Czyż nie wiemy, że kto tu, gdy inni robią, stoi i próżnuje, ten po
śmierci, gdy inni odpoczywać będą, zostanie precz wyrzucony? Albowiem to życie
nasze dzień roboty jest, a przyszłe, które po tym nastąpi, dzień jest święta i
odpocznienia. Jeżeli gnuśność i próżnowanie zganiono w tych, którzy jeszcze w
winnicy nie byli, o ileż bardziej w nas będzie zganione, którzyśmy już dawno w
winnicy? Pamiętajmy, że nas nie na ucztę, nie na zabawę wezwano, lecz do
winnicy, gdzie dużo robić trzeba, bo rola serca naszego zachwaszczona i mocno
wyjałowiona. Pamiętajmy, że nie okrutnikowi jakiemu, ale prawdziwemu i
najlepszemu Panu i Stwórcy służymy. Do Niego należymy całkowicie, bo On nas
stworzył i utrzymuje, a nie my sami siebie. A do tej zbożnej pracy zachęcajmy
się niezawodną obietnicą Chrystusową: Radujcie się i weselcie, albowiem
zapłata wasza obfita jest w niebiesiech (Mt. V, 12). Więc oto teraz czas
sposobny, oto dzień zbawienny; teraz niech się każdy okaże wiernym sługą i
robotnikiem Bożym w zachowaniu wszystkich przykazań Bożych i kościelnych, w
spełnianiu obowiązków stanu, w wyzbywaniu się grzechów i nałogów, w walce z
pokusami, w cierpliwym znoszeniu utrapień, ucisków i prześladowań, w czystości,
łagodności, umartwieniu, czuwaniu nad sobą, w miłości nieobłudnej i we wszelkiej
pobożności.
3. Trzecią przestrogę mamy w Ewangelii dzisiejszej,
abyśmy się ze swej pracy nie wynosili, na Boga nie szemrali i nie zazdrościli
innym łaski Bożej. Choćbyśmy bowiem całe życie dobrze przepędzili, nic to u
Boga znaczyć nie będzie, jeśli pychą i złym w sobie samych upodobaniem wszystko
zepsujemy, gdyż bardziej się Jemu podoba pokora grzesznego, niż pycha
sprawiedliwego. Pamiętajmy, iż cokolwiek dobrego w nas jest, jest z łaski
Bożej. Łaska to Jego, że nas do winnicy wezwał; łaska, że nam zdrowia i siły do
roboty daje; łaska, że nam w pracy pomaga, albowiem bez Jego pomocy nic nie
możemy; łaska na koniec, że nam tak hojnie płaci zasługi nasze, z Jego pomocą
nabyte. Pamiętajmy, że Pan Bóg nikomu nic nie winien, a daje to, co z łaski
obiecał, i że On żadnemu krzywdy nie uczyni. Pamiętajmy, że szemraniem naszym
zniewagę Mu wyrządzamy i nie na łaskę, ale na gniew Jego zarabiamy. Pamiętajmy,
że inni ludzie są, jako i my, stworzeniem Bożym i że Panu Bogu łaski i nieba
dla nikogo nie zbraknie; a wówczas łaski Jego nikomu nie będziemy zazdrościli.
Pamiętajmy, że którzy są ostatni, mogą jeszcze u Boga być pierwsi, jeśli lepiej
od nas z łaską Jego będą współpracować. Pamiętajmy, że wielu jest wezwanych,
lecz mało wybranych. Więc składajmy pychę z serca, a świętą bojaźnią przejęci,
postanówmy z łask Bożych wierny czynić użytek. Wielka bowiem jest różnica
pomiędzy wezwaniem, a wybraniem. O wezwaniu naszym pewni jesteśmy, ale o
wybraniu do nieba tej pewności mieć nie możemy, jeśli pobożnym życiem
chrześcijańskim nie postawimy się w bezpieczeństwie zbawienia. Przeto kto
mniema, żeby stał, niech patrzy, aby nie upadł (I Kor. X, 12); niech z
bojaźnią i drżeniem, ale i z ufnością w Bogu sprawuje zbawienie swoje; niech
się ma, jako radzi Zbawiciel, za sługę niepożytecznego, choć wszystko dobrze
sprawi, co mu rozkazano; a tym sposobem i łaskę Bożą zachowa i obiecanej
zapłaty w niebiesiech nie utraci.
–––––––––––
Krótkie nauki homiletyczne na
niedziele i uroczystości całego roku według Postyli Katolickiej Większej
Ks. Jakóba Wujka opracował Ks. Władysław Krynicki. Włocławek. Nakładem
Księgarni Powszechnej. 1912, ss. 83-87.
