W dniu tym, mówi Martyrologjum Rzymskie,
przypada dzień Zaduszny. Matka nasza wspólna, Kościół święty
bezpośrednio po dniu, którym święci triumf , synów swoich, będących już w
niebie, stara się przyjść z pomocą potężnem swojem wsparciem I
przyczyną u Pana I Oblubieńca swego tym duszom, które się jeszcze
wypłacają w czyśćcu, aby I one do społeczeństwa mieszkańców Niebieskiej
Ojczyzny jak najprędzej przypuszczone zostały. Uroczystość dnia
Zadusznego zawdzięczamy świętemu Odylonowi, czwartemu opatowi sławnego
klasztoru Benedyktyńskiego w Cluny. Ustanowił on to święto w r. 998 I
rozkazał, aby je obchodzono nazajutrz po Wszystkich Świętych. Wpływ tego
francuskiego opactwa sprawił, że przyjęto ten zwyczaj w całym świecie
chrześcijańskim, a nawet, że dzień ten uwalniał od pracy. W Hiszpanji,
Portugalji I w zależnej od nich niegdyś Ameryce Południowej, kapłani,
korzystając z przywileju nadanego przez Ojca św. Benedykta XIV, mogli
odprawiać w dniu 2 listopada 3 Msze św.. Dekretem z dn. 10 sierpnia
1915r. Ojciec św. Benedykt XV upoważnił wszystkich kapłanów całego
świata do czynienia tego samego.
Dusze czyśćcowe orzeka Sobór
Trydencki, doznają pomocy przez modlitwy wiernych, szczególniej zaś
przez ofiarę Mszy Św. Powodem tego jest, iż we Mszy św. Kapłan ofiaruje
uroczyście Bogu, jako wykup za dusze, Krew samego Zbawiciela. Jezus Sam
pod postaciami chleba I wina, przypominającemi Ojcu Niebieskiemu Ofiarę
na Kalwarji prosił, by Bóg Jego zasługami policzył duszom czyśćcowym.
Z: „ Mszał Rzymski ” O. G. Lefebvre 1931r.
Z: „ Mszał Rzymski ” O. G. Lefebvre 1931r.
