Religijność jest
to cnota oddania się służbie Bogu i Jego czci, a to jest szczególnym zadaniem
zakonników, jak wskazuje sama nazwa łacińska "religiosi", jako tych,
którzy całkowicie mają się oddać służbie Bogu, i dlatego zakon oznacza ten stan
doskonałości. Celem stanu jest doskonałość miłości, gdyż stan ten jest
pewnego rodzaju szkołą, czy zaprawą zmierzającą do osiągnięcia owej
doskonałości. Otóż by ów cel osiągnąć, można używać różnych zabiegów czy
ćwiczeń. Jest jasne, że od tego, kto ma na widoku cel i czyni wysiłki, by go
zdobyć, nie żąda się by go już osiągnął, ale żeby zmierzał do niego drogą
wiodącą do niego. Dla tego ten, kto wstępuje do zakonu, nie musi posiadać
doskonałej cnoty miłości; ma jednak obowiązek dążyć do niej i czynić wysiłki by
ją osiągnąć. Z tego samego powodu nie ma obowiązku spełnienia tego, co jest
doskonałą miłością; ma jednak obowiązek dążenia do spełnienia tego. Ale
grzeszy, gdy tym pogardza. Nie ma też obowiązku podejmowania wszystkich
zabiegów czy ćwiczeń, którymi osiąga się doskonałość, ale ma obowiązek spełnić
te , które wyznacza mu reguła, jaką przyjął składając śluby. Kto wstępuje do
zakonu, nie ślubuje , że jest czy będzie doskonały, ale że włoży cały wysiłek w
osiąganiu doskonałości; tak jak ten kto zapisuje się do szkoły, nie głosi że ma
wiedzę, lecz że dołożył starań, by ją zdobywać.
