Reguła Braci i Sióstr
Trzeciego Zakonu Świeckiego św. Dominika
(w
brzmieniu z roku 1923)
Rozdział I:
O istocie i celu Trzeciego Zakonu
O istocie i celu Trzeciego Zakonu
1. Trzeci Zakon świecki Braci Kaznodzieji,
czyli Zakon od pokuty św. Dominika, zwany także Milicją Jezusa Chrystusa, jest
to zgromadzenie wiernych żyjących wśród świata, którzy stawszy się uczestnikami
zakonnego i apostolskiego życia Zakonu Braci Kaznodzieji, według właściwej
sobie Reguły przez Stolicę Apostolską potwierdzonej, dążą do chrześcijańskiej
doskonałości pod kierownictwem tegoż Zakonu.
2. Celem Trzeciego Zakonu jest uświęcenie
własne, czyli dążenie do doskonalszego życia chrześcijańskiego, staranie się
zarazem o zbawienie dusz w sposób odpowiedni stanowi ludzi żyjących wśród
świata.
3. Środki zaś do osiągnięcia tego celu,
oprócz przykazań wspólnych (wszystkim wiernym) i obowiązków stanu, są
następujące: zachowanie niniejszej reguły, ciągła modlitwa i o ile to może być
liturgiczna, przystępowanie do pokuty św., dzieła apostolstwa wiary i Kościoła
oraz miłosierdzia, według możności własnego stanu.
4. Zrzeszenia, na jakie dzieli się Trzeci
Zakon, nazywają się bractwami albo stowarzyszeniami (sodalicjami). Może jednak
ktoś być przyjętym do Trzeciego Zakonu, dla szczególnej przyczyny, mimo iż do
jakiegoś związku nie należy.
5. Stowarzyszenia tercjarskie nie mogą być
ważnie zakładane bez zezwolenia Ordynarjusza i - o ile to być może - mają być
oddzielne dla mężczyzn i dla niewiast.
6. Cokolwiek (w regule) jest wyrażonem w
rodzaju męskim, odnosi się również tym samym prawem i do niewiast, chyba że z
samych już słów lub z natury rzeczy co innego wypływa.
7. Niech będą
również, o ile to być może, i stowarzyszenia kapłanów świeckich, którzyby pod
kierownictwem jakiegoś z Ojców zakonnych dążyli do doskonalszego życia
apostolskiego.
Rozdział II:
O mających być przyjętymi i o warunkach przyjęcia
O mających być przyjętymi i o warunkach przyjęcia
8. Aby Zakon ten mógł stale i ciągle
wzrastać w dobrem - co, jak to każdy widzi, najwięcej zależy od przyjmowania
doń osób należycie do tego usposobionych - nikt do Trzeciego Zakonu nie może
być przyjętym, jeżeli po dokładnem zbadaniu i dostatecznej próbie nie okaże
się, według roztropnego zdania Dyrektora, iż jest: katolikiem, prowadzącym
uczciwe życie, cieszącym się dobrą sławą, mającym szczere pragnienie dążenia do
chrześcijańskiej doskonałości, dającym zarazem nadzieję wytrwania w dobrem
postanowieniu, przede wszystkiem jeśli jest młodym. Co więcej, jako prawy syn w
Panu św. Dominika, musi być Prawdy katolickiej wiary, według swojego stanu i
możności, nie tylko miłośnikiem, ale i szermierzem prawdziwym. Jak również
pełnym czci dla św. Stolicy Apostolskiej.
9. Tak dopiero usposobieni, wszyscy wierni
obojga płci, czy to duchowni, czy to świeccy, z wyjątkiem osób zakonnych, jak i
osób do innego trzeciego Zakonu już należących, tak wolni, jak małżeństwem
związani, po ukończeniu lat osiemnastu, ci ostatni jednak za pozwoleniem O.
Prowincjała dla słusznej przyczyny udzielonem, mogą być wpisane w poczet
Trzeciego Zakonu Braci Kaznodzieji. Związani małżeństwem nie mogą zazwyczaj być
przyjętymi bez zezwolenia drugiej strony, chyba że z ich strony lub i z drugiej
istnieje przyczyna, dla której według rozsądnego zdania należałoby inaczej
postąpić.
10. Do Trzeciego Zakonu mogą przyjmować:a. Generał Zakonu lub Prowincjał w obrębie swojej władzy
b. Dyrektor Trzeciego Zakonu prawnie ustanowiony dla swojego stowarzyszenia lub przez tegoż w pojedynczych wypadkach ustanowiony delegat
c. Każdy kapłan przez Generała Zakonu lub Prowincjała delegowany. W miejscach jednak, gdzie stowarzyszenie prawnie istnieje, nie może delegat z władzy sobie powierzonej robić użytku bez zgody Dyrektora tegoż stowarzyszenia lub specjalnego pozwolenia delegującego. Delegacja udzielona przez Generała Zakonu trwa na całe życie, delegacja zaś dana przez Prowincjała musi być potwierdzoną przez jego następcę.
11. Aby ktoś do
stowarzyszenia Trzeciego Zakonu był wpisanym, potrzeba, aby oprócz przychylnego
zdania Dyrektora, zgodziła się na to i rada stowarzyszenia.
Rozdział III:
O ubiorze Braci i Sióstr
O ubiorze Braci i Sióstr
12. Całkowity ubiór Trzeciego Zakonu,
sporządzony ze zwykłej materji wełnianej, składa się z habitu białego koloru, z
skórzanego paska, którym się biodra opasuje, a nadto dla braci z płaszcza z
kapturem czarnego koloru, dla sióstr zaś z welonu i opaska z białego płótna.
13. Zwykli tercjarze zamiast pełnego
ubioru mają nosić pod świeckiemi szatami przynajmniej mały z wełnianej materji
biały szkaplerz.
14. Tercjarze podczas publicznych św.
obrzędów mogą nosić pełny ubiór Trzeciego Zakonu lub inne szczególne odznaki,
według zwyczajów miejscowych, ale tylko za pozwoleniem biskupa miejscowego (raz
na zawsze otrzymanem).
15. Zakazuje się publicznie nosić pełnego
ubioru Trzeciego Zakonu poza św. obrzędami, chyba za specjalnem pozwoleniem
Generała Zakonu i miejscowego biskupa.
16. Po śmierci wszyscy Tercjarze mogą być
przybrani w pełny ubiór albo Trzeciego Zakonu, albo też samego wielkiego Zakonu
Braci i Sióstr.
17. Ubranie świeckie
niech będzie odpowiednie do wieku i stanu; w niem ma się przebijać skromność
chrześcijańska, zwłaszcza co do formy należy usunąć wszelką próżność światową,
jak to przystoi sługom i służebnicom Chrystusa.
Rozdział IV:
O sposobie przyjmowania do trzeciego Zakonu i poświęceniu habitu
O sposobie przyjmowania do trzeciego Zakonu i poświęceniu habitu
18. Po ukończeniu czasu próby, postulant
zostaje przyjęty przez Dyrektora lub jego delegata przed ołtarzem kościoła lub
w innem odpowiedniem miejscu według ceremonjału Trzeciego Zakonu, w obecności
przynajmniej kilku członków Stowarzyszenia. Można przyjąć postulanta i bez świadków,
ale wtedy, gdy nie ma być wpisanym do jakiegoś Stowarzyszenia.
19. Przez legalne przyjęcie habitu, tem
samem uczestniczą we wszystkich łaskach duchownych tak Braci, jak i Sióstr
Zakonu.
20. Każdy nowy szkaplerz należy poświęcić.
Poświęcenia tego dokonać mogą, prócz tych, którzy mają władzę przyjmowania do
obłóczyn, wszyscy kapłani naszego Zakonu; w miejscach zaś, gdzie niema braci
naszego Zakonu ani Dyrektora Stowarzyszenia, taką władzę posiadają kapłani
upoważnieni do słuchania spowiedzi św.
Rozdział V:
O nowicjacie i profesji
O nowicjacie i profesji
21. Zanim nowicjusze zostaną dopuszczeni
do profesji, mają przez cały rok pod kierunkiem Mistrza nowicjatu uczyć się
reguły, aby zapoznać się z przepisanemi obowiązkami i z duchem św. O. Dominika.
22. Po ukończeniu roku nowicjatu, albo już
przedtem, jeśli tego wymagają szczególne warunki danej osoby, Dyrektor za
pozwoleniem większości Rady Stowarzyszenia przypuszcza nowicjusza do profesji.
23. Ci, którzy zostali prywatnie przyjęci
do Trzeciego Zakonu, mogą być przypuszczeni do profesji wedle roztropnego sądu
tego, który ma odpowiednią władzę.
24. Profesja polega na uroczystej
obietnicy, ale bez ślubu, życia wedle reguły Trzeciego Zakonu Braci
Kaznodzieji.
25. Profesję składa się w następujący sposób:Na cześć Boga wszechmogącego, Ojca i Syna i Ducha Świętego, Błogosławionej Panny Marji i św. Dominika, ja N. N. wobec was Dyrektorze i Przeorze (lub Przeoryszo) Stowarzyszenia Trzeciego Zakonu od pokuty św. Dominika w tem miejscu założonego, w zastępstwie Najprzewielebniejszego Generała Zakonu, czynię profesję, że chcę żyć według reguły i ustaw Braci i Sióstr tegoż Zakonu od pokuty aż do śmierci.
26. W każdem Stowarzyszeniu dla własnych
członków ma być książka, w której spisuje się imię przyjętego, dzień jego
obłóczyn i profesji. Którzy prywatnie przyjmują tercjarzy, mają wysłać podobne
informacje do O. Prowincjała tego terytorjum, w którem tercjarz zwykle
przemieszkuje, lub do Przełożonego, od którego otrzymał władzę.
27. Bracia Trzeciego
Zakonu po złożeniu takiej profesji, która jest wieczystą, są obowiązani do
wytrwania w tym Zakonie, i bez słusznej przyczyny nie mogą przenieść się do
innego trzeciego Zakonu.
Rozdział VI:
O odmawianiu Oficjum
O odmawianiu Oficjum
28. Tercjarze mają odmawiać codziennie:
albo dawne Oficjum, złożone z "Ojcze nasz", albo małe Oficjum do
Matki Bożej według rytu zakonnego, albo cały różaniec (15 dziesiątek), albo,
jeśli mają przeszkodę, to jedno z małych Oficjów, w naszym Zakonie
potwierdzonych, lub też trzecią część różańca (5 dziesiątek).
29. Ci, którzy odmawiają dawne Oficjum
złożone z "Ojcze nasz,", mają odmówić na Jutrznię dwadzieścia osiem
"Ojcze nasz" i Zdrowaś", na nieszpory czternaście, na każdą
inną godzinę kanoniczną siedem. Nadto mają zmówić Skład Apostolski "Wierzę
w Boga" na początku jutrzni, przed prymą i przy końcu komplety. Jutrznię
zwykle się odmawia w przeddzień lub też rano tego samego dnia, inne godziny
kanoniczne przed południem, nieszpory zaś i kompletę przed końcem dnia. Zresztą
wszystkie godziny kanoniczne można odmówić w każdej porze dnia, byle tylko zachowano
porządek godzin kanonicznych.
30. Kapłani i wogóle wszyscy mający
święcenia zadośćczynią temu obowiązkowi przez odmawianie swego brewjarza, lecz
raz dziennie niech odmówią Responsorjum "O spem miram" z wierszem i
oracją na cześć św. Dominika.
31. Kapłani Tercjarze
mogą uzyskać od Generała Zakonu pozwolenie używania brewjarza i mszału według
kalendarza Zakonu.
Rozdział VII:
O spowiedzi, Komunji św. i innych ćwiczeniach duchownych
O spowiedzi, Komunji św. i innych ćwiczeniach duchownych
32. Do sakramentu pokuty i Eucharystji, o
ile nie mają słusznych przeszkód, mają przystępować dwa razy miesięcznie. Jeśli
zaś częściej, a nawet codziennie chcieliby przyjmować Komunję św., to ta ich
pobożność jest pochwały godna.
33. Tercjarze wedle możności niech się
starają codziennie słuchać Mszy św. i to z całą uwagą i pobożnością, odprawiać
rozmyślanie i oddawać się innym ćwiczeniom duchownym, zgodnym z duchem Zakonu.
34. Szczególne nabożeństwo i miłość niech
mają do najwierniejszej Opiekunki całego Zakonu Najśw. P. Marji, Jej Oblubieńca
św. Józefa, Patrjarchy św. Dominika, Dziewicy Sieneńskiej św. Katarzyny,
patronki Trzeciego Zakonu, oraz do wszystkich Świętych i Błogosławionych
Zakonu.
35. W kościele niech się zachowują z
największym szacunkiem, zwłaszcza w czasie nabożeństw, tak by byli przykładem
dla wszystkich wiernych.
36. Gorąco się
poleca, by w poszczególnych stowarzyszeniach przynajmniej raz do roku
odprawiono rekolekcje i to przynajmniej przez trzy dni.
Rozdział VIII:
O postach
O postach
37. Prócz dni postów
i wstrzemięźliwości przez Kościół św. ustanowionych, Tercjarze, którzy nie mają
poważnych przeszkód, mają zachować post ścisły w wigilję uroczystości M. B.
Różańcowej, św. O. Dominika i św. Katarzyny Sieneńskiej. Nadto i zgodnie z
duchem pokuty Zakonu i z dawną regułą, chwalebną jest rzeczą, jeśli zachowują
ścisły post w piątki całego roku i oddają się innem ćwiczeniom pokutnem, a to
za zgodą Dyrektora lub też roztropnego spowiednika.
Rozdział IX:
O unikaniu rozrywek i zabaw światowych
O unikaniu rozrywek i zabaw światowych
38. Niech się
wstrzymają od wszelkiego wychodzenia nieużytecznego dla nasycenia tylko
ciekawości. Niech nie uczęszczają ani na tańce, ani na światowe uczty, ani na
próżne widowiska. Gdyby się od tych wszystkich nie mogli wstrzymać, niech z
potrzeby uczynią cnotę, a jeśli jest czas, niech proszą o pozwolenie O.
Dyrektora, lub przynajmniej niech go o tem powiadomią.
Rozdział X:
O szacunku względem Przełożonych i osób duchownych
O szacunku względem Przełożonych i osób duchownych
39. Tercjarze niech
największym szacunkiem otaczają biskupów i swoich proboszczów, wszystkie zaś
należności, które im się należą, czyto wedle istniejących w danem miejscu
przepisów, czy też zwyczajów, niech wiernie spłacają. Co do innych osób
duchownych, to każdej wedle jej stopnia i godności niech szacunek okazują.
Rozdział XI:
O uczynkach apostolstwa i miłości
O uczynkach apostolstwa i miłości
40. Idąc w ślady Patrjarchy św. Dominika i
Serafickiej Dziewicy Katarzyny Sieneńskiej, wszyscy Tercjarze sercem żarliwem i
hojnem niech oddadzą, poświęcą swe życie dla chwały Bożej i zbawienia bliźnich.
41. Pamiętni tradycji naszych przodków,
niech słowem i czynem pracują dla Prawdy katolickiej wiary, dla Kościoła i
Stolicy Apostolskiej, wszędzie i zawsze występując jako nieugięci obrońcy ich
praw. Również niech użyczą swej pomocy w pracach apostolskich, zwłaszcza swego
Zakonu.
42. Niech się oddadzą uczynkom
miłosierdzia i miłości, odpowiednio do czasów i potrzeb miejscowych, czy to
prywatnie, czyli wspólnie, wedle swej możności, pod kierunkiem Przełożonych.
43. Niechaj chętnie
pomagają swemu proboszczowi w dziełach pobożnych parafji, a zwłaszcza, jeśli
okaże się tego potrzeba, w udzielaniu chłopcom i dziewczętom nauki katechizmu.
Rozdział XII:
O odwiedzaniu chorych i użyczaniu im pomocy
O odwiedzaniu chorych i użyczaniu im pomocy
44. W
stowarzyszeniach mają być wyznaczeni infirmarze, którzy wedle wskazówek
Dyrektora z miłością mają odwiedzać chorych członków i starać się im pomóc tak
w duchownych, jak i w materjalnych potrzebach.
Rozdział XIII:
O śmierci Braci i o modlitwach za umarłych
O śmierci Braci i o modlitwach za umarłych
45. Jeśli który Tercjarz umrze, o jego
śmierci należy innych członków uwiadomić w odpowiednim czasie, a wszyscy
członkowie tegoż Stowarzyszenia mają osobiście wziąść udział w pogrzebie
zmarłego, chyba że mają słuszną przeszkodę.
46. Nadto w ciągu ośmiu dni od chwili
otrzymania wiadomości o śmierci, każdy członek tego samego Stowarzyszenia ma za
jego duszę odmówić trzecią część różańca (5 dziesiątków), wysłuchać jedną Mszę
św. i przyjąć raz Komunję św.
47. Codziennie każdy ma odmówić za żywych
i umarłych całego Zakonu jedno "Ojcze nasz", "Zdrowaś" i
"Wieczne odpoczywanie".
48. Nadto każdy w
ciągu roku ma dać na trzy Mszy św. lub przynajmniej tyleż wysłuchać na intencję
Braci i Sióstr, tak żywych, jak i umarłych.
Rozdział XIV:
O Przełożonych trzeciego Zakonu
O Przełożonych trzeciego Zakonu
49. Trzeci Zakon św. Dominika podlega
zupełnie bezpośredniej władzy Generała Zakonu, dlatego od niej zależą całe
stowarzyszenia, poszczególni członkowie i wszyscy Dyrektorowie w tych rzeczach,
które się tyczą sposobu życia w stosunku do reguły.
50. Prócz Generała Zakonu, także
Prowincjałowie w granicach swojej prowincji z urzędu swego mają władzę nad
Trzecim Zakonem.
51. Generał Zakonu i Prowincjałowie mają
prawo wizytowania, czy to osobiście, czy przez innych, poszczególne
Stowarzyszenia i to corocznie, a nawet częściej, o ile tego okaże się potrzeba.
Wszyscy i poszczególni przyjmą z wdzięcznością i pokorą wszystkie
rozporządzenia, które wydadzą jako odpowiednie przed Panem, a więc ich rady,
wskazówki, nakazy i napomnienia, a nawet usunięcie piastującego jaki urząd.
52. Tercjarze, którzy nie są członkami
jakiegoś Stowarzyszenia, jako swych Przełożonych mają uważać Generała Zakonu
lub Prowincjała. Wszyscy inni, wpisani do Stowarzyszenia, podlegają władzy
Dyrektora i innym przełożonym danego Stowarzyszenia.
53. Mianowanie Dyrektora dla Stowarzyszeń
przy kościołach Zakonu należy wyłącznie do Generała Zakonu lub Prowincjała.
Przy innych kościołach potrzeba nadto zezwolenia biskupa miejscowego.
54. Urząd Dyrektora trwa przez trzy lata;
po upływie tego czasu może być na nowo mianowanym.
55. Dyrektor w ciągu swego urzędowania
może wszystko wykonywać, co się tyczy duchownego prowadzenia członków. Co zaś
do przemówień, musi zachować prawo kościelne.
56. Dyrektorzy z
kleru świeckiego raz na rok mają przysłać Prowincjałowi sprawozdanie o stanie i
rozwoju Stowarzyszenia sobie powierzonego.
Rozdział XV:
O piastujących urzędy w Trzecim Zakonie
O piastujących urzędy w Trzecim Zakonie
57. W każdem Stowarzyszeniu ma być Przeor,
Subprzeor, Mistrz nowicjuszów i inni, sprawujący różne urzędy i członkowie
Rady.
58. Rada Stowarzyszenia nie może liczyć
ponad dwunastu członków. Z prawa należą do Rady: Przeor, Subprzeor i Mistrz
nowicjuszów.
59. Przy założeniu Stowarzyszenia,
wszystkich, którzy mają piastować jakiś urząd, mianuje Prowincjał; podobnie
czyni to po rozwiązaniu Rady. Rada zaś uważa się za rozwiązaną, gdy albo
wszyscy jej członkowie lub przeważna ich część z jakiejkolwiek przyczyny nie
może wypełniać swych obowiązków.
60. Okres sprawowania
urzędów i brania udziału w Radzie rozciąga się na trzy lata; lecz corocznie
Dyrektor odnawia trzecią część Rady, w porozumieniu z pozostałymi. W roku,
kiedy ma nastąpić mianowanie nowych przełożonych, naprzód Dyrektor uzupełnia
Radę, następnie wraz z pełną Radą wybiera Przeora i innych przełożonych, a w
razie rozbieżności zdań między Dyrektorem a Radą należy się odnieść do
Prowincjała.
Rozdział XVI:
O obowiązkach Przeora i innych urzędnikach Stowarzyszenia
O obowiązkach Przeora i innych urzędnikach Stowarzyszenia
61. Obowiązkiem Przeora to dokładanie
wszelkich starań, aby wszyscy zachowali przepisy Reguły. Ma pilnie czuwać, aby
żaden z członków nie miał ani w chodzie, ani w swym układzie, ani w ubiorze,
coś takiego, co by słusznie mogło gorszyć oczy innych. Jeśli zauważy, że ktoś
przekracza przepisy lub je zaniedbuje, ma z miłością upomnieć lub skarcić, albo
jeśli będzie uważał za stosowniejsze niech powiadomi Dyrektora Stowarzyszenia,
aby on sam napomniał.
62. Subprzeor zastępuje Przeora w razie
jego nieobecności.
63. Inni piastują takie urzędy, które ze
względu na miejscowe zwyczaje i potrzeby poszczególnych Stowarzyszeń lepiej
odpowiadają.
64. Dyrektor zwołuje Radę i jej
przewodniczy - i to tyle razy, ile razy jej głosy są potrzebne, albo według
przepisów Reguły, albo też dla spraw większej wagi.
Rozdział XVII:
O zebraniach Braci
O zebraniach Braci
65. Tercjarze mają mieć wspólne zebranie
raz na miesiąc, o naznaczonem dniu i godzinie, aby wysłuchać słowa Bożego z ust
Dyrektora i wziąć udział we Mszy św., o ile by godzina była ku temu stosowna.
66. Dyrektor ma czytać i wyjaśniać Regułę,
pouczać, co mają czynić, poprawiać błędy i niedbalstwa, tak jak uważa zgodne z
chwałą Bożą i duchem Reguły.
67. Należy odmówić modlitwy za żywych i
umarłych i udzielić absolucji za przewinienia przeciwko Regule.
Rozdział XVIII:
O upominaniu Braci
O upominaniu Braci
68. Jeśliby jakiś członek dopuścił się
ciężkiej winy, a upomniany przez Dyrektora, nie poprawił się, wedle stanu osoby
i wielkości winy ma być lżej lub ciężej ukarany. Może być do czasu wykluczony
ze Stowarzyszenia albo też zupełnie usunięty, ale tylko za zgodą Rady i po
dwukrotnem upomnieniu, po których się nie poprawił. Tak usunięty nie może być
powtórnie przyjęty, chyba za zgodą Rady Stowarzyszenia.
69. Tylko Generał
Zakonu lub Prowincjał mają władzę bez uprzedniego napomnienia usunąć członka
Trzeciego Zakonu dla ważnych powodów; a jeśli zachodzi wypadek zgorszenia, to
mogą to uczynić bez żadnego poprzedniego napomnienia.
Rozdział XIX:
O dyspensach
O dyspensach
70. Generał Zakonu ma
pełną władzę dyspensowania z jakiegobądź przepisu tej Reguły. Podobnie
Prowincjał w granicach swej jurysdykcji. Dyrektor w swem Stowarzyszeniu lub
delegowany od nich może z rozumnej przyczyny swym Tercjarzom w poszczególnych
wypadkach udzielać dyspensy.
Rozdział XX:
O sposobie obowiązującym tej Reguły
O sposobie obowiązującym tej Reguły
71. Przepisy tej Reguły, prócz praw boskich
i ludzkich, nie obowiązują Braci i Siostry pod grzechem wobec Boga, lecz tylko
do kary, którą już sama Reguła naznacza lub którą Dyrektor naznaczy na
podstawie rozdziału osiemnastego. Bracia zaś, pamiętni swej profesji, niech
zachowują wszystkie przepisy tej Reguły, przy pomocy łaski Pana naszego i
Zbawcy Jezusa Chrystusa, który z Ojcem i Duchem Świętym żyje i króluje, Bóg, po
wszystkie wieki. Amen.
DEKRET
Ojciec św. Pius XI, z Bożej łaski Papież, na
audjencji, udzielonej niżej podpisanemu Sekretarzowi św. Kongregacji "de
Religiosis", przyzwalając na prośby Najprzewielebniejszego O. Generała
Zakonu Kaznodziejskiego, aprobował i potwierdził Regułę Braci i Sióstr
Trzeciego Zakonu Świeckiego św. Dominika, regułę, już przedtem potwierdzoną
przez Najwyższych Pasterzy Innocentego VII i Eugenjusza IV, teraz zaś do
obecnych czasów zastosowaną, a przez św. Kongregację przejrzaną, taką, jaka się
znajduje w obecnym egzemplarzu, którego autograf przechowuje się w archiwum
tejże św. Kongregacji, nade wszystko zastosowawszy w niej przepisy Prawa
Kanonicznego.
Dan w Rzymie, ze Sekretarjatu św. Kongregacji "de Religiosis", dn. 23 kwietnia 1923 r.
C. Kardynał Laurenti Pref. Maurus M. Serafini Ab. S. B.Dan w Rzymie, ze Sekretarjatu św. Kongregacji "de Religiosis", dn. 23 kwietnia 1923 r.