Prośba o modlitwę

 

Prosimy o modlitwę w następującej intencji: "o modlitwę w intencji męża o dary Ducha św."

KS. DR JAN CIEMNIEWSKI: Odrodzenie z Ducha Świętego

Pamiętna encyklika Piusa X wzywająca do odnowienia wszystkiego w Chrystusie nawiązywała do słów Pana Jezusa: "Potrzeba się wam narodzić znowu" (Jan. 3, 7), wyrzeczonych do Nikodema. Kiedy bowiem Nikodem zapytał Pana Jezusa o Królestwo Boże, Chrystus mu odpowiedział: "Jeśli się kto nie odrodzi z wody i z Ducha Świętego, nie może wnijść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest; a co się narodziło z Ducha, duchem jest. Nie dziwuj się, żem ci powiedział: «Potrzeba się wam narodzić znowu»" (Jan. 3, 5-7).

To narodzenie z Ducha rozpoczęło się już w każdym z nas na chrzcie świętym, kiedy to byliśmy zanurzeni w śmierci Pana Jezusa i odrodzeni w Duchu Świętym ku żywotowi wiecznemu przez wszczepienie nas w mistyczne Ciało Chrystusa – odrodzenie to trzeba jednak dalej prowadzić i rozwijać w sobie, było to bowiem ziarno Boże, rzucone do duszy, które należy pielęgnować, aby wydało swój owoc. Cała praca wewnętrzna nad rozwojem w sobie Bożego ducha streszcza się w słowach: Nasci in Deo, mori in Christo, resurgere in Spiritu Sancto – narodzić się w Bogu Ojcu jako Jego dziecko, umrzeć w Chrystusie i zmartwychwstać w Duchu Świętym, aby żyć odtąd życiem nadprzyrodzonym, życiem Boskim. Jak dojść do tego?... Jak to zrealizować?...

Św. Franciszek Salezy, fragment: Traktat o Miłości Bożej

       Umysł naprawdę zrównoważony, jeśli gotów jest ponieść śmierć za przyjaciela, to na pewno zniósłby dla niego także i wszystko inne. Ten z pewnością wzgardził wszystkim, kto przedtem wzgardził śmiercią.

Umysł ludzki jest jednak słaby, niestały i dziwaczny, dlatego ludzie nieraz chętniej wybierają śmierć niż o wiele lżejsze cierpienia i chętnie oddają życie dla zaspokojenia zachcianek niezmiernie błahych, dziecinnych i próżnych. Kiedy Agrypina dowiedziała się, że w swoim łonie nosi dziecię, które istotnie zostanie cesarzem, lecz przez niego będzie skazana na śmierć powiedziała: 

o. Mateo Crawley-Boevey, fragment: Jezus Król miłości

        Główna choroba naszego społeczeństwa tkwi w tym, że utraciło zmysł rzeczy Bożych. Jak uleczyć tę chorobę? Trzeba powrócić do Nazaretu.

Słowo Wcielone rozpoczęło odkupienie świata w Nazarecie, na łonie Najświętszej Rodziny. Stąd gotowy wniosek, że chcąc dostąpić odkupienia, społeczeństwo winno powrócić do Nazaretu.

Kościoły wzniesione z kamieni, choćby najwspanialsze, nie ocalą świata; tego dokonać mogą tylko rodziny chrześcijańskie - Nazaret. To rzecz całkiem zrozumiała.

Rodzina jest źródłem życia, pierwszą szkołą dziecka. Jeśli źródło życia narodowego jest zatrute, naród ginie. I dlatego pragniemy zaszczepić w rodzinach wiarę i miłość Serca Bożego. Gdy Jezusa Chrystusa zaszczepimy w korzeniu, wnet całe drzewo stanie się Jezusem Chrystusem.

o. Mateo Crawley-Boevey, fragment: Jezus Król miłości

Za:  https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1374830739369276&set=a.277597432425951&type=3&theater

Św. Jan Damasceński, fragment: Wykład nauki chrześcijańskiej.

 

           Bywa jednak lęk, który wypływa z zaciemnienia myśli, braku wiary, z nieznajomości znajomości godziny śmierci - podobny do uzasadnionego przestrachu, jakiego doznajemy w ciemności nocy wobec jakiego bądź szmeru. Taki lęk nie jest naturalny, a określamy go w definicji tak: lęk nienaturalny jest wstrząsem wobec czegoś niespodziewanego. Tego rodzaju lęku Pan nie przeżywał. Toteż nigdy nie uległ trwodze (poza jedynym wypadkiem Męki), jakkolwiek nieraz uchylał się przed niebezpieczeństwem, czyniąc to jednak rozmyślnie w zbawczym zamiarze, bo znał swój czas. 

Św. Jan Damasceński, fragment: Wykład nauki chrześcijańskiej.

Za:  https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1373994222786261&set=a.277597432425951&type=3&theater

Niedziela szósta po Wielkanocy

Dobrotliwy Pan nasz, Jezus Chrystus, często obiecywał Apostołom, a przez nich całemu swemu Kościołowi, że im ześle Ducha Świętego. Czemu to czynił? Pragnął w ten sposób okazać i wielką potrzebę naszą i szczególną pieczołowitość o zbawienie ludzi. Mając bowiem odejść do nieba, nie chciał nas tu zostawić sierotami, lecz nam zapewnił Opiekuna, Obrońcę i Pocieszyciela, któryby nas umacniał, bronił i cieszył w utrapieniach i niebezpieczeństwach zbawienia. O tym właśnie poucza Ewangelia dzisiejsza, przypominając, kto jest Duch Święty, od kogo pochodzi i co sprawuje, a nadto – ile cierpieć będą od złych ludzi wierni słudzy Boży, a jak się w tym winni zachować.

1. Zbawiciel nasz w dzisiejszej Ewangelii nazywa trzecią Osobę Boską Duchem, nie człowiekiem, aby kto nie mniemał, że i Duch Święty ma przyjąć naturę ludzką (jako przyjął Syn Boży) i że ma z ludźmi na ziemi w ludzkim ciele przebywać, cuda czynić i nauczać. Nazywa Go Pocieszycielem, ponieważ On cieszy strapionych, leczy niemocnych, umacnia niedoskonałych, daje dobre natchnienia nieumiejętnym, oczyszcza wiernych, oświeca, naucza, pociesza, odnawia myśli i serca ludzkie. Te zaś wszystkie sprawy czyni dlatego, że jest Bogiem prawdziwym, gdyż tylko Bóg może człowieka umocnić przeciwko wszelkiej trwodze i dać mu zwycięstwo nad złymi żądzami i nad namiętnościami; tylko Bóg wlać zdoła niewymowne wesele w serca wiernych swoich. 

Św. Bernardyn ze Sieny, fragment: ,,O doskonałości chrześcijańskiej"

 

         Druga rzecz ceniona na tym świecie to wiedza. Są cztery rodzaje wiedzy, albo inaczej cztery drogi o czterech rodzajach poznania: pierwsze to poznanie profetyczne, drugie to poznanie mistycznego intelektu, trzecie to nauki wyzwolone, czwarte to poznanie spraw Boskich. Można dostąpić któregoś z tych rodzajów poznania z osobna lub wszystkich razem, ale na nic się to zda, jeśli nie będzie im towarzyszyć cnota miłości. Pierwszy rodzaj to poznanie profetyczne. Jeśli ktoś, doznawszy oświecenia umysłu, mówi coś prawdziwie proroczego, lecz nie ma miłości, lepiej, by nic nie mówił (nie wspominając już o tych, którzy otrzymują dar prorokowania od diabła, jak Balaam, który przyszedł, by przekląć lud Boży).

Wniebowstąpienie Pańskie

        Na górze Oliwnej, w otoczeniu apostołów i uczniów, stoi świetlana postać zmartwychwstałego Zbawiciela, błogosławiącego i pocieszającego wiernych towarzyszy ziemskiej pielgrzymki; żegna tę ziemię, by uwieńczyć dzieło odkupienia, które na tym miejscu rozpoczął. Oczy wszystkich na Niego są skierowane. Balsam pociechy, nadziei i obietnicy miesza się ze smutkiem pożegnania. I oto unosi się przed ich oczyma, wzbija się wyżej i wyżej, jakby niesiony na skrzydłach aniołów. Ci, co pozostali, wyciągają ręce, jak gdyby Go chcieli przemocą zatrzymać.

Jezus jednak uchodzi im, uchodzi temu światu - "wstępuje na nieba odwieczne" (Ps. 67). Opuścił uczniów ich Pan i Mistrz, Wódz i Przyjaciel. To też smutek napełnia ich dusze - pozostali sami na tym świecie, który im nie wierzy i nienawidzi. Rozpoczyna się dla nich ciernista droga życia, pełna prześladowań i cierpień.

Św. Atanazy: Przeciw poganom

 

        Jaki bowiem inny kształt nadają im rzeźbiąc, niż męski i kobiecy, i jeszcze istot niższych i nierozumnych z natury, ptaków wszelkich, czworonogów domowych i dzikich, istot pełzających, ile ich ziemia i morze oraz wszelka natura wód przynosi? Ludzie bowiem, w nierozum namiętności i przyjemności popadłszy i nic nie widząc poza przyjemnością i pożądaniem cielesnym, jako że na tych rzeczach nierozumnych umysł mieli, w nierozumnych także boskość kształtowali, zgodnie zrozmaitością swoich namiętności, bogów też takich rzeźbiąc. Czworonogów bowiem wizerunki i istot pełzających oraz ptaków mają – jako i boskiej i prawdziwej pobożności interpretator powiada: „Próżne stały się ich rozumowania i zaciemniło się bezrozumneich serce; zapewniając, że są mądrzy, ogłupieli i zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobieństwo zniszczalnego człowieka, ptaków, czworonogów i istot pełzających; dlatego wydał ich Bóg na namiętności bezecne”. 

Niedziela piąta po Wielkanocy

 

W Ewangelii dzisiejszej uczy nas Pan Jezus, jak potrzebną jest modlitwa, kogo, o co i jak prosić mamy. Nad każdym z tych punktów zastanówmy się nieco ku zbudowaniu naszemu.

1. Może nas Pan Bóg zbawić i bez dobrych uczynków, może i bez naszej modlitwy wszystkie potrzeby opatrzyć i w samej rzeczy wiele dobrego nam co dzień daje, chociaż Go o to nie prosimy; przecież i dobrych uczynków i modlitwy od nas się domaga. Rozkazuje się modlić, nie żeby dopiero od nas chciał się dowiedzieć, czego nam potrzeba, boć On wszystko wie lepiej, niż my wiedzieć, albo prosić możemy; lecz abyśmy się przez to nauczyli Jemu wierzyć, Jemu ufać, odeń się wszystkiego spodziewać i w Nim samym nadzieję pokładać. Podobają się Mu prośby nasze, bo przez nie wyznajemy, że On jest źródłem i początkiem wszelkiego dobra, że wszystko od Niego, sami zaś od siebie niczego nie posiadamy. Chce Pan Bóg (powiada Chryzostom św.), abyś się modlił, nie żebyś Go ty uczył, co ma czynić, ale żebyś Go nakłonił ku sobie, żebyś się z Nim złączył przez częste modlenie, abyś się upokorzył w prośbie, abyś często wspominał na grzechy Twoje. Podobnież i Augustyn św. pisze: Acz Pan Bóg wie, czego nam potrzeba, wszakże modlić się nakazuje; modlitwa bowiem wypogadza serca nasze, oczyszcza je, czyni przestronniejszymi ku przyjęciu darów Bożych. Bo chociaż On jest zawsze gotowy użyczyć nam swojej światłości, aleśmy my nie zawsze gotowi ją przyjąć.

Św. Augustyn, fragment z: O nauce chrześcijańskiej

        W istocie rzeczy, ktokolwiek powiedziałby, że to nie ludziom należy dawać wskazówki odnoszące się do przedmiotu i sposobu nauczania, skoro Duch Święty powołuje nauczycieli, temu natychmiast można odpowiedzieć: Wcale nie musimy się modlić, ponieważ Pan wyraził się: ,,Wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim Go poprosicie", albo że apostoł Paweł nie powinien pouczać Tymoteusza ani Tytusa, co i w jaki sposób mają przekazywać innym. Ten, komu w Kościele nałożono obowiązek nauczyciela, powinien mieć przed oczami te trzy listy apostolskie. Czy bowiem w pierwszym do Tymoteusza nie czytamy: ,,Zalecaj to i nauczaj?", wyżej zaś powiedziano, czego należy uczyć. Czy nie czytamy tam: ,,Starszego nie strofuj, lecz nakłaniaj prośbą jak ojca"? Czy w drugim nie napisano: ,,Zdrowe zasady, któreś posłyszał ode mnie, miej za wzorzec"? i czy tam nie czytamy: ,,Dołóż starania, byś sam stanął przed Bogiem jako godny uznania pracownik, który nie przynosi wstydu, trzymając się prostej linii prawdy"? Tam również czytamy: ,,Głoś naukę, nastawaj w porę, i nie w porę; wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz". 

Prośba o modlitwę

Prosimy o modlitwę w następującej intencji: "O szybki powrót do pełnego zdrowia Romana T. hospitalizowanego w dniu dzisiejszym".

Papież Benedykt XV, Fragment ,,Bonum sane"

        Obecnie należy zwrócić uwagę na drugą, i to daleko ważniejszą przyczynę tych niepokojów, tkwiącą jakby w samej krwi i wnętrzu organizmu ludzkości. Mianowicie żagiew tej nieszczęśliwej wojny wtedy właśnie rozpaliła się między narodami, kiedy one były całkowicie zarazą naturalizmu zaatakowane, a jest to straszliwa choroba, bo dokądkolwiek dotrze, zaraz zmniejsza pragnienie dóbr niebieskich, przytłumia ogień miłości, niweczy zbawczy dla ludzkości wpływ uzdrawiającej i podnoszącej łaski Chrystusowej. Człowiek zaś, wyzbywszy się światła wiary i opierając się już tylko na samej słabej i skażonej naturze, staje się łupem rozkiełznanych namiętności. 

Niedziela czwarta po Wielkanocy

Dla lepszego zrozumienia dzisiejszej nieco przytrudnej Ewangelii, podzielimy ją sobie na kilka części i nad każdą z osobna ku zbudowaniu naszemu się zastanowimy. A naprzód:

1. Dlaczego Pan Jezus mękę i śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie swoje odejściem, albo drogą do Ojca nazywa? Tak bowiem mówi do uczniów swoich: Idę do Tego, który mnie posłał. Oto po pierwsze dlatego, abyśmy poznali, iż Królestwo Jego różne jest od królestw tej ziemi. Zaczęło się bowiem od krzyża i śmierci, ale potem wsławione i rozszerzone zostało i aż do końca świata rosnąć będzie, a w niebiesiech dokonane i zebrane, nigdy końca, ani osłabienia, ani wyczerpania nie zazna. W tym zaś Królestwie Ojciec Niebieski Synowi swemu, za Jego uniżenie i posłuszeństwo aż do śmierci krzyżowej, dał podwyższenie i Imię, które jest nad wszelakie imię. Po wtóre, abyśmy wiedzieli, że przez odejście Pana Jezusa, to jest przez zasługi Jego śmierci, przez zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, otworzona jest nam droga do nieba. Pociesza też Zbawiciel Apostołów: Nie smućcie się, uczniowie moi, że was już opuszczam, gdyż pożyteczne jest dla was, abym Ja odszedł; albowiem jeśli Ja nie odejdę, jeśli nie umrę i nie uczynię z siebie ofiary na przebłaganie za grzechy wasze i całego rodzaju ludzkiego, tedy Pocieszyciel świata, Duch Święty nie przyjdzie do ludzi. Nie może bowiem przyjść i zamieszkać w sercach, dopóki nieprzyjaźń między Bogiem i ludźmi nie będzie przeze mnie usunięta, dopóki Ojciec Niebieski przez moje zadosyćuczynienie nie będzie pojednany z dziećmi Adama. Więc chociaż już was opuszczę, nie zostawię was sierotami; wiem, że potrzebujecie Boga-Pocieszyciela, Ducha mojego, którego, gdy odejdę, poślę do was.

X. PIOTR SEMENENKO C.R , fragment książki ,,Ojcze nasz"

         Lecz go jeszcze możemy ratować, jeszcze ta ostatnia klęska nie pochłonęła go; pokusa się wprawdzie sili i wytęża, ale rozum jeszcze się na jej widok wzdryga. Przeto bieżymy mu na pomoc, i wołamy: nie, nie słuchaj tych języków żmijowych, co ci powtarzają: że śmierć nie jest śmiercią, przykazanie Boże nieprawdą, Jego obietnica żadnem dobrem, a Jego groźba i kara złem żadnem, że niema złego! Nie, nie słuchaj! Ci co tobie tak prawią, o rozumie ludzki! sami temu nie wierzą. I oni są ludzie: choć w nich wstąpił duch z przepaści, nie przestali jednak być ludźmi. I oni cierpią: są chwile gdzie cierpią, gdzie płaczą, gdzie żałośnie jęczą, chcieliby być od złego wybawieni; tylko biedni nie mają do kogo zawołać: Ojcze, zbaw nas ode złego! O nieszczęśliwi ! w tych chwilach oni ci nie powiedzą, że złego niema. To oni wtedy mówią kiedy złe dalekie, kiedy im nic nie dolega, kiedy spokojnie piją z czary żywota. Ale niech im ona w ręku pryśnie, niech tylko z niej mało co uronią; twardsi, prawda, zechcą się zdobyć na stoicką cnotę, kiedy mięksi już płakać zaczną; ale i ta stoicka cnota nie długo wytrwa; co mówię? wtedy jeszcze kiedy trwa ta cnota rzekoma, już wiemy czym jest w rzeczy i w prawdzie. To kłamstwo zewnętrzne, pod którym siedzi na dnie inna zupełnie prawda: to tylko pokój po wierzchu udawany, wewnątrz tam męka i zgryzota; przed ludźmi męstwo i świetna wielkoduszność, ale w duszy czarna rozpacz. 

Rycerstwo Niepokalanej: List na maj

Maj - miesiąc poświęcony Najświętszej Maryi Pannie

 

         Niepokalana wielu uczyniła świętymi (wszystkich, co do Niej się uciekali). Brak nabożeństwa do Niej jest złym znakiem.

Kiedy mniej czujesz światła i siły, tedy więcej ufaj, bo wtenczas właśnie się okaże, że nie jesteś ty, co czynisz, ale Pan Bóg przez Niepokalaną i to we wszystkich sprawach tak życia wewnętrznego, jak zewnętrznego.

Zbliżając się do Niepokalanej, zbliżamy się przez to samo wzajemnie do siebie. Kiedy dusza zaczyna się oddalać od Niepokalanej, odbija się to w miłości wzajemnej.

Prośba o modlitwę

Prosimy o modlitwę w następujących intencjach:

1. "Za chorą babcię Juliannę"

2. "Za spokój duszy niedawno zmarłej Lidii"

Bóg zapłać!

Prośba o modlitwę

Prosimy o modlitwę w następującej intencji: "Proszę o modlitwę za naszego najmłodszego syna u którego wykryto poważną wadę - przepuklinę przepony". Bóg zapłać!

Święty Pius V, Papież i Wyznawca

      Antonio Ghislieri (znany także jako Aleksandrinus) urodził się 17 stycznia 1504 r. w Bosco Marengo, w Piemoncie (Włochy). Drogowskazem jego całego życia była najdoskonalsza pobożność chrześcijańska. Rodziców nie było stać na kształcenie syna. Dlatego Antonio zajmował się wypasem owiec. W wieku 14 lat dzięki pomocy jednego z sąsiadów dostał się na studia do konwentu dominikanów. Mając zaledwie piętnaście lat, w 1520 r., przywdział habit dominikański. Otrzymał zakonne imię Michał. W 1521 r. złożył śluby. W zakonie stał się wzorem doskonałości religijnej. Studia teologiczne odbywał kolejno w Bolonii i w Genui. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1528 roku, gdy miał 24 lata. Po uzyskaniu tytułu lektora teologii wykładał w klasztorach w Vigevano, w Soncino i w Alba. Praca ta zajęła mu szesnaście lat; prócz tego pełnił w zakonie inne ważne funkcje. Wielokrotnie wybierano go na przeora, ponieważ wyróżniał się szlachetnymi obyczajami i prowadził surowe życie. Dla zażegnania szerzących się herezji papież Paweł III w roku 1542 wyznaczył w każdej diecezji inkwizytorów rzymskich. Ojciec Michał musiał wyróżniać się niezwykłą gorliwością, skoro został wyznaczony na wikariusza inkwizytora papieskiego na Padwę. Niedługo potem został mianowany inkwizytorem Pawii, a w roku 1546 - na diecezję Como i Bergamo. Wreszcie na propozycję kardynała Piotra Carafy papież mianował o. Michała inkwizytorem na okręg rzymski (1551). W roku 1555 na tron papieski wstąpił kard. Piotr Carafa pod imieniem Pawła IV. Jako zwolennik generalnych reform w Kościele w roku 1556 zaprosił o. Michała do Rzymu dla przeprowadzenia reform w kurii rzymskiej. W tymże roku Paweł IV mianował o. Michała biskupem Nepi i Sutri. W roku zaś 1557 wyniósł go do godności kardynała. Wreszcie w roku 1558 powierzył mu urząd naczelnego inkwizytora na cały Kościół powszechny.

Bp Józef Sebastian Pelczar: Królowa narodu polskiego (*)

"Wyznawajcie Pana, bo dobry jest, bo na wieki miłosierdzie Jego" (Ps. 106, 1).

        Zaiste, dobrym jest Pan, iż nas powołał do wiary katolickiej, a w niej otworzył nam skarbnicę swej prawdy i łaski. Dobrym jest, że nas oddał opiece Bogarodzicy, Królowej naszej Niebieskiej i zgromadził nas dzisiaj przed jedną z ziemskich Jej stolic, rzeszy tak wielkiej, z Arcypasterzami i dostojnikami narodu na czele. A na co zgromadził? Oto by Mu złożyć dzięki za przywilej Niepokalanego Poczęcia, dany Najświętszej Pannie, i za dogmatyczne tegoż przywileju orzeczenie i za wszystkie łaski, za przyczyną Niepokalanej użyczone nam i ojcom naszym i narodowi całemu i wszystkim wiekom. Zaprawdę, ten to jest dzień, który Pan sam sprawił.

Taki dzień widziała ta świątynia 1 kwietnia 1656 roku, kiedy to przed ołtarzem Najświętszej Panny Łaskawej, wobec nuncjusza Vidoniego, biskupów, senatu, rycerstwa i ludu król Jan Kazimierz imieniem swojem i narodu składał uroczyste śluby. Ale od onego dnia jakże wielkie zmiany.

INTENCJA BRACTWA RÓŻAŃCOWEGO ŚW. PIUSA V NA MAJ

W miesiącu maju modlimy się w następujących intencjach: 

1. O opiekę Maryi Niepokalanej i świętych Patronów Polski nad narodem polskim.

2. Za x. Bedę Nkamuke i wiernych Tradycji katolickiej w Nigerii, z powodu chaosu gospodarczego zagrożonych rozbojami i śmiercią.

3. Za wiernych Tradycji katolickiej w Skandynawii, którzy od lutego pozbawieni są dostępu do sakramentów.

Zadaniem członków Bractwa w maju jest codzienne odmawianie Litanii Loretańskiej.

Święci Stanisławie Biskupie i Andrzeju Bobolo, módlcie się za nami!