POD OPIEKĄ ŚW. JÓZEFA I ŚW. MICHAŁA ARCHANIOŁA

Contemplare et contemplata aliis tradere

Veritas liberabit vos

piątek, 30 września 2016

O karze śmierci

Znalezione obrazy dla zapytania kara śmierci 
Karą śmierci zowie się gwałtowne przez publiczną władzę zgładzenie życia ludzkiego w celu zmycia ciężkich zbrodni. 

1. Że taka kara jest sprawiedliwą i dozwoloną, dowodzą, tego, obok po­wszechnej w tym względzie zgody narodów, 
1) jej konieczność nieludzkie i zgubne zbrodnie, od których tylko straszna kara śmierci powstrzymać zdoła. I np. tak zbrodnia morderstwa w groźnej karze śmierci może znaleźć tylko dostateczny hamulec i odstraszenie; rozwściekloną namiętność nienawiści lub żądze, zemsty cóż zdoła pohamować, jeśli nie jedna z najstraszniejszych kar ziemskich, kaźń? Zachwiałby się społeczny porządek bez skutecznych środków przeciwko morderstwom, a do takich należy prawo karania śmiercią. Skora władza społeczna ma obowiązek czuwania nad zachowaniem porządku, ma również prawo do użycia koniecznych środków, prowadzących do utrzymania tegoż. Bóg, jako pan życia ludzkiego i śmierci, stanowiąc władzę społeczną, musiał ją wyposażyć w potrzebne środki do utrzymania porządku, czyli użyczył jej prawo karania występnych śmiercią. Co się rzekło o morderstwie, toż stosuje się i do innych przestępstw, wyrządzających wielką szczerbę w porządku publicznym. Z pośród wszakże innych przestępstw, zbrodnia morderstwa najoczywiściej wykazuje potrzebę i konieczność kary śmierci; stąd większość prawodawstw nowoczesnych kaźń do tej zbrodni ogranicza i stosuje. Społeczeństwo ludzkie, podobnie jak organizm człowieczy, z konieczności pozbawia się członka szkodliwego, w celu ocalenia całości (S. Thom., S. Th. 2, 2, q. 64, a. 2; q. 65, a. 1). Nie na szkodę ogrodu, ale na korzyść obraca się, gdy się go oczyszcza z chwa­stu i zielska. Ani się sprzeciwia kara śmierci przykazaniu miłości bliź­niego; grzesznik ma tu sposobność nawrócić się, a przynajmniej odej­muje się mu okazję do dalszego grzeszenia. Ze stanowiska więc rozumu kara śmierci dla dobra społecznego jest potrzebną i słuszną. 

czwartek, 29 września 2016

Modlitwa do św. Michała Archanioła


 


   Sancte Michaël Arcangele, defende nos in proelio, contra nequitias et insidias diaboli esto presidium; imperet illi Deus, supplices deprecamur; tuque, princeps militiae coelestis, satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute, in infernum detrude. Amen.

   Święty Michale Archaniele, broń nas w walce. Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nam obro­ną. Niech go Bóg pogromić raczy, pokornie o to prosimy; a Ty, Książę wojska niebieskiego, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz krążą po świecie, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

Sancte Michael, ora pro nobis!

środa, 28 września 2016

Modlitwa do św. Józefa o cnotę czystości

św. Józef 
   O najczystszy Oblubieńcze Niepokalanej Maryi, chwalebny św. Józefie, któryś zasłużył na szczególniejszy zaszczyt być ojcem domniemanym Jezusa Chrystusa, samej niewinności, nieskażony strażniku Panny nad Pannami, wyjednaj mi miłość Jezusa, Boga i Zbawiciela mego, i szczególniejszą opiekę Maryi Matki mojej Najświętszej. Spraw to, o św. Józefie, Opiekunie wszystkich dusz czystych, aby święta cnota czystości, którąś umiłował w szczególniejszy sposób, także ode mnie i od wszystkich innych ludzi coraz więcej miłowaną była. Amen.

(Odpust 300 dni na każdy raz)

wtorek, 27 września 2016

O Tradycji

Znalezione obrazy dla zapytania tradycja katolicka 
[Podanie]
 
(1. Pojęcie ogólne podania i podział. 2. Istota podania chrześcijańskiego. 3. Daremne zaprzeczanie znaczenia podania przez herezję. 4. Stosunek podania do Pisma ś. 5. Organa i formy podania. 6. Podanie pisane i jego stosunek do ży­wego podania. 7. Reguły rozpoznania prawdziwej tradycji).

sobota, 24 września 2016

O języku liturgicznym (obrzędowym)

Znalezione obrazy dla zapytania język liturgiczny kościoła katolickiego 
   Jak były trzy napisy na krzyżu: grecki, łaciński, hebrajski, tak też trzy główne języki liturgiczne wcześnie się ustaliły, - że inne następnie od Kościoła potwierdzone uważane być mogą jako gałęzie tych trzech szczepów; chociaż z bardzo ważnych przyczyn pozwalała Stolica np. na inne jeszcze języki obrzędowe, jak Ormianom, Słowianom, Bułgarom. Z czasem jednak, gdy liczba języków pomnożyła się, Kościół św. mianowicie na zachodzie zaczął obstawać usilnie przy języku obrzędowym łacińskim, a czyni to: 

1. Dla zachowania jedności wiary. Dla zasłonięcia od wpływu zmian, jakim podlegają języki żyjące, używa Kościół języka martwego, niepodlegającego już więcej skażeniu; gdy przeciwnie z postępem języka, musielibyśmy co 50 lat zmieniać księgi liturgiczne, a z tą ustawiczną zmianą wyrazów może nadwerężyłoby się w końcu i ważność sakramentów. Znaczenie obrządkowego języka niezmiennego niejednokrotnie uwydatniło się w sporach dogmatycznych, w których powoływano się na wyrazy liturgiczne. Zamieszanie z używania języka narodowego pomnożyłoby jeszcze różne w każdym z nich narzecza i niepodobieństwo ujęcia go w taką formę, iżby dla wszystkich warstw była przystępną, bo co dla wyższych za niskie, dla niższych będzie za wysokie. 

Ofiarowanie się Najświętszej Maryi Pannie


Znalezione obrazy dla zapytania ofiarowanie się najświętszej maryi pannie 

   


   O Pani moja, o Matko moja! Cały się Tobie ofiaruję, a na dowód, żem cały Tobie oddany, ofiaruję Ci dzisiaj oczy, uszy, usta, serce moje i całego siebie. Gdy przeto Twoim jestem, o dobra Matko moja, zachowaj mnie i broń mnie jako rzeczy i własności swojej. Amen.

(Odpusty: 1. 500 dni raz na dzień za dwukrotne odmówienie rano i wieczorem; 2. odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnym za codzienne odmawianie przez miesiąc cały - warunki: spowiedź, Komunia św., odwiedzenie kościoła i modlitwa w intencji Ojca św.)

piątek, 23 września 2016

O obojętności, czyli indyferentyzmie w rzeczach religii

NASZ PATRON 
1. W ścisłym związku z poprzednimi tezami zostaje pytanie: co myśleć o indyferentyzmie? (od łacińskiego indifferrens - obojętny). Jest to zapatrywanie, wedle którego nie trzeba szukać prawdziwej religii.


2. Dzieli on się na indyferentyzm "absolutny" (bezwarunkowy), który uznaje religię za rzecz wcale obojętną i niepotrzebną; i na "relatywny", czyli względny, który uznaje konieczność jakiejś religii. Ten znowu podzielić można na "powszechny", głoszący, że wszystkie religie, prawdziwe i fałszywe, są zarówno dobre i użyteczne, i że człowiek może we wszystkich osiągnąć zbawienie; i na "względny" w ściślejszym znaczeniu, który jedną tylko religię uznaje za prawdziwą; ale sądzi, że nie ma żadnej różnicy między sektą a religią. Tak np. uważa religię chrześcijańską za prawdziwą, lecz sądzi, że każdy może się zbawić w swojej sekcie.


3. Ten indyferentyzm "względny" zaleca tzw. "tolerancję religijną". Tolerancja, wyraz z łacińskiego wzięty, (oznacza znoszenie, cierpienie) da się podzielić na "dogmatyczną", czyli "religijną" i na "polityczną". Dogmatyczna znowu rozpada się na "szerszą" i "ciaśniejszą". "Szersza" uważa wszystkie religie, w świecie istniejące, za równie dobre i święte i głosi, że w każdej człowiek może osiągnąć zbawienie. Tolerancja "ciaśniejsza", inaczej "protestancką" nazwana, uznaje tylko wszystkie sekty chrześcijańskie za religie dobre. Tolerancja taka nie jest więc niczym innym, jak tylko indyferentyzmem względnym.

środa, 21 września 2016

Wstęp do Ewangelii według św. Mateusza

Tradycja wczesnochrześcijańska, której świadectwa najstarsze sięgają czasów Papiasza (I/II wiek), przypisuje autorstwo pierwszej Ewangelii Mateuszowi, jednemu z dwunastu Apostołów. I choć Papiasz mówi jedynie o "mowach (logia) Jezusa", spisanych w języku hebrajskim przez Mateusza, to jednak wiadomo, że nie wyklucza on z Mateuszowego dzieła również relacji o czynach Jezusa.

Wzmianka zaś o języku hebrajskim nie stoi w sprzeczności z dość powszechnym dziś przekonaniem - opartym zresztą na Dz 21,40 oraz na dokumentach qumrańskich - że Ewangelia Mateusza była pierwotnie zredagowana po aramejsku. Oryginał aramejski musiał jednak zaginąć dość wcześnie, skoro Ojcowie Kościoła z II wieku po Chrystusie znają już tylko grecki przekład Mateusza lub mówiąc dokładniej: grecką parafrazę aramejskiego tekstu pierwszej Ewangelii. Ewangelia była pisana z myślą przede wszystkim o Żydach lub o chrześcijanach nawróconych z judaizmu, co wynika: 1) z faktu, że Ewangelista zakłada u czytelników znajomość zwyczajów żydowskich, których znaczenia z zasady nie wyjaśnia (np. obmycia rytualne: Mt 15,2; zajmowanie pierwszych miejsc przez faryzeuszy na uczcie: Mt 23,6n; płacenie dziesięciny: Mt 23,23; rozróżnianie przykazań małych i wielkich: Mt 5,19; noszenie filakterii: Mt 25,5 itp.); 2) z semityzmów, w które obfituje styl i terminologia tej Ewangelii (paralelizmy, powtórzenia tych samych formuł, inkluzje, częste posługiwanie się liczbami o wymowie symbolicznej, zwłaszcza liczbą 7; terminy: raka - Mt 5,22; Mamona - Mt 6,24; wyrażenia: związywać i rozwiązywać - Mt 16,19; Mt 18,18; ciało i krew - Mt 16,17; ciemności na zewnątrz - Mt 8,12 itp.).

wtorek, 20 września 2016

Litania do św. Antoniego

Znalezione obrazy dla zapytania litania do św antoniego 
(do prywatnego odmawiania)

Kyrie elejson, Chryste elejson, Kyrie elejson.
Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, - zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, - zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, - zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, jedyny Boże, - zmiłuj się nad nami.
Święty Antoni Padewski, - módl się za nami.
Święty Antoni, Przyjacielu serdeczny Dzieciątka Jezus, módl się za nami.
Święty Antoni, wierny synu świętego Franciszka, módl się za nami.
Święty Antoni, mężu świętej modlitwy, módl się za nami.
Święty Antoni, perło ubóstwa, módl się za nami.
Święty Antoni, lilio czystości, módl się za nami.
Święty Antoni, miłośniku życia ukrytego, módl się za nami.
Święty Antoni, gardzący chwałą ziemską, módl się za nami.
Święty Antoni, różo miłości Bożej, módl się za nami.
Święty Antoni, zwierciadło cnoty, módl się za nami.
Święty Antoni, kapłanie według serca Bożego, módl się za nami.

poniedziałek, 19 września 2016

O ekskomunice

Znalezione obrazy dla zapytania kary kościelne 
   Excommunicatio, -onis, f. wykluczenie ze społeczności, ekskomunika, zwł. ekskomunika kościelna, tj. wyłączenie z praw społeczeństwa wiernych, a zatem zupełne wykluczenie z korzystania i używania dóbr, łask i praw kościelnych, lecz nie z uzyskanego przez chrzest członkostwa Kościoła, czyli przynależności do wspólnoty kościelnej.

ks. dr Alojzy Jougan, Słownik kościelny łacińsko-polski, Poznań-Warszawa-Lublin 1958, s. 238.



Ekskomuniki zastrzeżone Stolicy św. speciali modo.  
Za apostazję, herezję, schizmę. 

„Wszyscy odstępcy od wiary chrześcijańskiej, jako też wszyscy i poszczególni heretycy i schizmatycy ipso facto popadają w ekskomunikę”. (kn. 2314, § 1,1).

Tę ekskomunikę ściągają na siebie wszyscy, prócz nieletnich i kardynałów (kn. 2227, § 2).

niedziela, 18 września 2016

Modlitwy do Opatrzności Boskiej


   O wieczny Boże, który spoglądasz na nas okiem Opatrzności swojej, udziel nam, jeśli wola Twoja, świętej swojej łaski, abyśmy poddawali się bezwarunkowo wszystkim rozporządzeniom Twoim w ciągu smutnej pielgrzymki naszej na tym padole płaczu, a potem posiedli dobra niebieskie. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

   Boże, którego Opatrzność nie myli się w swoich rozporządzeniach, Ciebie pokornie prosimy, abyś wszystkie szkodliwe rzeczy od nas oddalić raczył, a wszystkich nam pożytecznych udzielił. Wszechmogący, wieczny Boże, który z szczodrobliwej dobroci swojej zasługi i prośby proszących przewyższasz, wylej, prosimy Cię, nad nami miłosierdzie swoje i odpuść wszystko, co nam sumienie wyrzuca, a daj to, czego prośba wymówić nie może. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

sobota, 17 września 2016

Błogosławieni, którzy miłują Boga i żyją według Ewangelii - św. Franciszek z Asyżu


Będąc sługą wszystkich, mam obowiązek służyć wszystkim i udzielać wonnych słów mojego Pana. Postanowiłem w tym liście i orędziu przekazać wam słowa Pana naszego Jezusa Chrystusa, który jest Słowem Ojca, i słowa Ducha Świętego, które są duchem i życiem. On to, będąc bogaty ponad wszystko, zechciał wybrać na świecie ubóstwo wraz z Najświętszą Dziewicą, Matką swoją. Poddał jednak swą wolę woli Ojca, mówiąc: Ojcze, niech się stanie wola Twoja, nie jak Ja chcę, ale jak Ty. 

Wola zaś Ojca była taka, aby Syn Jego błogosławiony i chwalebny, którego nam dał i który narodził się dla nas, ofiarował siebie samego przez własną krew jako ofiara i żertwa na ołtarzu krzyża, nie za siebie, przez którego stało się wszystko, ale za nasze grzechy, zostawiając nam wzór, abyśmy szli za Nim Jego śladami. 

I chce, abyśmy wszyscy zostali przez Niego zbawieni i przyjmowali Go czystym sercem i czystym ciałem. Jak szczęśliwi i błogosławieni są ci, którzy miłują Boga i czynią tak, jak sam Pan mówi w Ewangelii: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem i całą swoją duszą, a swego bliźniego jak siebie samego. Miłujmy więc Boga i uwielbiajmy Go czystym sercem i czystym umysłem, bo On, tego ponad wszystko pragnąc, powiedział: Prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie. I wychwalajmy Go, i módlmy się w dzień i w nocy, bo zawsze powinniśmy się modlić i nie ustawać. 

piątek, 16 września 2016

czwartek, 15 września 2016

Modlitwa do Matki Boskiej Bolesnej


   O słodka Maryjo Panno! przez miecz boleści, który przeszył Twą duszę, gdy widziałaś Syna Twego najdroższego na krzyżu, obnażonego, przybitego do pręgierza hańby, pokrytego ranami i bliznami, uproś nam tę łaskę, aby serce nasze również było mieczem żalu za grzechy przeszyte i grotem miłości Bożej zranione! O Panno święta! przez te niewypowiedziane cierpienia, któreś bez skargi zniosła, gdy stojąc pod krzyżem słyszałaś Syna Twego polecającego Cię Janowi świętemu, wydającego głos wielki i oddającego ducha swego w ręce Boga Ojca, wspomóż nas przy końcu życia naszego. Gdy język nasz nie będzie już mógł Cię wzywać, gdy oczy nasze zamkną się na światło, a uszy nasze na wszystkie świata odgłosy, kiedy nas wszystkie siły opuszczą, wspomnij wtedy, o Matko najmiłosierniejsza, o tych modłach, jakie do Boga w Twej obecności wznosimy, Twojej je polecając dobroci! Wspomóż nas w godzinę niebezpieczeństwa strasznego i racz dusze nasze przedstawić Synowi Twemu Boskiemu, aby za przyczyną Twoją ocalił je od wszelkiego cierpienia i wprowadził do wiekuistego w niebieskiej ojczyźnie spoczynku. O Panno najczystsza! przez te ciężkie westchnienia, które się wyrywały z Twej piersi wezbranej boleścią, gdy przyjmując w swe ręce Syna ukochanego zdjętego z krzyża, wpatrywałaś się w ciało Jego uwielbione, pokryte ranami i w oblicze Jego tak przecudnie piękne, a śmiercią tak zeszpecone, spraw, błagamy Cię, abyśmy opłakiwali nasze grzechy i aby pokuta uleczyła rany tych grzeszników; żeby w chwili, gdy śmierć uczyni ciało nasze przedmiotem wstrętu dla wszystkich, dusza nasza jaśniejąca pięknością zasłużyła na przyjęcie w objęcia najsłodszego Jezusa Syna Twojego a Pana naszego. Amen.

środa, 14 września 2016

Cześć Krzyża świętego



   Już starożytność chrześcijańska otaczała Krzyż święty największą czcią. "Jeśli żydzi", - mówi św. Hieronim, "taką cześć oddawali arce przymierzą, ileż więcej czci musimy my okazywać Krzyżowi świętemu, owemu krwawemu ołtarzowi, na którym Bóg-Człowiek zgładził nasze grzechy!" - "Niechaj człowiek," upomina św. Augustyn, "znaczy czoło krzyżem i nie wstydzi się tego". Nie można pomyśleć ani wykonać żadnego dzieła chrześcijańskiego we wierze, w życiu, sztuce i nauce, jak tylko pod postacią i w duchu Krzyża. Kto rozumie krzyż, rozumie chrześcijaństwo; "chwała Pańska" i "chwała Krzyża" wyrażają to samo. Sakramentów świętych i błogosławieństwa udziela się pod znakiem krzyża; krzyż broni przed nieszczęściem zła, uświęca każde miejsce i czyni je domem modlitwy. Według upomnienia św. Cyryla powinni chrześcijanie przed każdym ważniejszym przedsięwzięciem znaczyć się znakiem krzyża. Także Aureljusz Prudencjusz poleca, abyśmy przed udaniem się na spoczynek robili na czole i piersiach znak krzyża, przed którym cofa się wszelkie zło; zwycięski krzyż przeraża złego ducha. Wszystko, co dzieje się wśród chrześcijan, dzieje się przez Krzyż święty, i wszędzie, na domach, ścianach i oknach, na czole i na sercu bywa umieszczony ten święty znak. Pierwotna postawa przy modlitwie przypominała krzyż, to znaczy, modlono się z rozłożonymi rękoma i wyobrażano, jak mówi św. Ambroży, w ten sposób krzyż. Ta postawa przy modlitwie zachowała się jeszcze dzisiaj w zakonie franciszkańskim.

wtorek, 13 września 2016

O duchowości


Znalezione obrazy dla zapytania różaniec tradycja katolicka
Prawdziwe nabożeństwo do NMP

P. Czy powinniśmy większe okazywać nabożeństwo i większą ufność do Najświętszej Marji Panny, niżeli do świętych? O. Tak jest; powinniśmy okazywać większe nabożeństwo i większą ufność do Najświętszej Marji Panny, niżeli do świętych, bo jako Matka Boga, nieporównanie wyższą jest nad aniołów i świętych, i większe ma u Niego zachowanie.

Po 1-e, Marja jest świętszą od wszystkich aniołów i wszystkich świętych razem; w niebie zajmuje pierwsze miejsce po Jezusie Chrystusie, boskim swoim Synu; sam Bóg tylko wyższym jest od Niej; wszystko, co nie jest Bogiem, korzy się przed Jej stopami. Powinniśmy więc oddawać Jej cześć większą i składać hołdy i uszanowanie głębsze niżeli świętym. Ale jużeśmy powiedzieli, że byłoby zbrodnią oddawać Jej cześć najwyższą, czyli latrję, która należy samemu tylko Bogu. Wprawdzie oddajemy cześć najwyższą świętemu człowieczeństwu Jezusa Chrystusa, z powodu zjednoczenia jego osoby ze Słowem współistotnym Ojcu. Ale boskie macierzyństwo Marji nie stanowi, pomiędzy Bogiem a Marją, jedności takiejże natury, co wcielenie, jedności hypostatycznej z osobą boską, jaka istnieje skutkiem wcielenia pomiędzy Synem przedwiecznym a najświętszym człowieczeństwem, jakie ono połączyło w boskiej swojej osobie; dlatego też oddajemy Marji cześć drugiego rzędu, niższą od tej, jaką oddajemy jej Synowi. Wszelako, ponieważ Marja piastuje godność nierównie wyższą od aniołów i świętych, oddajemy jej cześć oddzielną, która jej tylko służy, a którą nazywamy hyperdulią, dla odróżnienia od czci należnej świętym. - 2-e. Jakąkolwiek wziętość święci posiadają w niebie u Pana Boga, niczem jest ona w porównaniu z wziętością Marji: ta Dziewica Najświętsza wszystko może u Syna swego, który niczego więcej nie pragnie, jak dawać, jak okazywać najukochańszej swej Matce dowody przywiązania. Władza Marji jest niezmierna; jest ona w pewnym względzie nieskończona, jak władza samego Boga; Marja ma w swem rozporządzeniu wszystkie skarby łaski i chwały i czerpać z nich może podług woli, na korzyść śmiertelnych, którzy są jej dziatkami. Wszystkiego zatem spodziewać się powinniśmy od wielowładnego wstawiennictwa Marji, i pokładać w niej ufność, daleko większą od tej, jaką mamy u świętych.

poniedziałek, 12 września 2016

Potężne Imię Marji

Kiedy Marja przyszła na świat, dano jej imię, które Bóg przez aniołów objawił jej rodzicom; tak mówi pisarz kościelny, św. Antoni z Florencji.

Imię Marja, według św. Bonawentury, ma różne znaczenia. Znaczy ono "morze", bo Marja jest jakoby morzem łask Ducha św. Imię Marja znaczy też tyle co "gwiazda", bo Marja jest gwiazdą najpotężniejszą, przyświecającą nam w różnych ciemnych i smutnych chwilach życia naszego. Imię Marja znaczy również "pani", bo jest ona panią aniołów i pogromicielką szatana, jako Matka Jezusa, dlatego mówi o Marji Bernard św.: "Dał Ci Bóg, o Marjo, imię, aby na to imię wszelkie klękało kolano: niebieskie, ziemskie i piekielne!".

Potężnemu Imieniu Marji zawdzięczamy wiekopomne zwycięstwo krzyża nad półksiężycem, chrześcijaństwa nad Turkiem. Stwierdza to Kościół, który na dzień św. Imienia Marji, 12 września, podaje do czytania, że papież Innocenty XI pomocy Marji przypisywał cudowne oswobodzenie Wiednia przez naszego Jana Sobieskiego.

niedziela, 11 września 2016

NIEDZIELA - Dzień Pański, poświęcony Trójcy Przenajświętszej

"I błogosławił dniowi siódmemu i uświęcił go, iż weń odpoczął od wszelkiego dziela swego, które stworzył Bóg i wykonał".

(Rozdz. II, 3)

Oddaj cześć Panu Bogu! Bierz udział we Mszy świętej! Wstrzymuj się od prac ciężkich! Uświęć się na nowy tydzień pracy!

"Niech będzie błogosławiona Święta Trójca i nierozdzielna Jedność! Wyznawajmy Ją, albowiem uczyniła nad nami miłosierdzie swoje".

(Introit ze Mszy św. o Trójcy Przenajświętszej)

Bóg Ojciec nas stworzył.
Bóg Syn nas odkupił.
Bóg Duch Święty nas uświęcił.

sobota, 10 września 2016

Nie dbał o siebie, lecz o sprawy Jezusa Chrystusa - św. Mikołaj z Tolentynu

On to zwlókłszy starego człowieka, przyoblekł się w nowego: w Jezusa Chrystusa, przyrzekając Chrystusowi posłuszeństwo. On też pragnąc udoskonalić życie apostolskie, wszedł na drogę ubóstwa i przyoblekł Ukrzyżowanego, a miłując blask świętości, ukrzyżował ciało swoje. 

Gdy tylko uświadomił sobie, że nie należy łamać przyrzeczeń i że czystości nie da się zachować bez ujarzmienia ciała przez umartwienie, zaczął prowadzić życie surowsze, wyróżniając się w tym spośród innych braci. Poddawał ciało w niewolę duszy nie tylko przez post i wstrzemięźliwość, ale też przez biczowanie się i umartwienie. Tak samo zaś jak podobał się Panu w modlitwach, był mile widziany przez bliźnich ze względu na uczynki miłosierdzia. Odwiedzał bowiem chorych, a współczując im, starał się zdobywać dla nich zawsze coś, co by ich ucieszyło. 

Przebywając wśród zdrowych czy chorych, niestrudzenie i nieustannie głosił słowo Boże i dzielił się z nimi niewymowną słodyczą. Współczuł chorym na duszy i modlił się za swoich licznych penitentów, by zostali uwolnieni z więzów grzechu. Kochał ubogich i wspomagał ich słowem i czynem. Przynosił im ubrania i żywność i chętnie udzielał gościny współbraciom podróżującym, traktując ich jak Bożych wysłanników. Smutnym przynosił radość, strapionym pociechę, godził zwaśnionych, dla strudzonych był ochłodą, podporą dla ubogich, a szczególną pomocą służył uwięzionym. 

piątek, 9 września 2016

O cywilizacji współczesnej

Pius IX. Syllabus, zawierający główne błędy naszej epoki. 

LXXX. Papież Rzymski może i powinien pojednać się z postępem, liberalizmem i cywilizacją współczesną oraz dostosować do nich.

Pius IX, Alokucja Iamdudum Cernimus, wygłoszona na konsystorzu tajnym dnia 18 marca 1861 roku (wyciąg)

Od dawna już stwierdzamy, Czcigodni Bracia, jak nieszczęsny na­prawdę konflikt wynikający ze zwalczających się wzajemnie zasad - kon­flikt pomiędzy prawdą a błędem, cnotą a występkiem, światłością a ciem­nościami - wstrząsa, w naszej zwłaszcza opłakanej epoce, społecznością cy­wilną. Jedni bowiem ze swej strony, strzegą pewnych upodobań związa­nych z nowoczesną, jak ją nazywają, cywilizacją; inni, z drugiej, walczą w obronie praw sprawiedliwości i najświętszej naszej religii. I pierwsi do­magają się, by Papież Rzymski pojednał się i ułożył z Postępem, z Liberaliz­mem, jak to nazywają, i z cywilizacją ostatniego czasu. Drudzy zaś całko­wicie słusznie domagają się, by nieporuszalne i niezachwiane zasady wiecz­nej sprawiedliwości strzeżone były nietknięte i niepogwałcone, i by zacho­wywana była zbawienna w najwyższym stopniu siła naszej Boskiej religii - siła, która zarówno rozszerza chwałę Bożą, jak też przynosi stosowne środ­ki zaradcze na wszelkie rodzaje zła, jakie dręczą rodzaj ludzki; siła, która jest jedyną i prawdziwą normą, dzięki której synowie ludzcy, odebrawszy w śmiertelnym tym życiu we wszelkiej wykształcenie cnocie, dochodzą do portu szczęśliwej wieczności. Adwokaci jednak dzisiejszej cywilizacji nie przystają na taki podział: twierdzą wszak, że są prawdziwymi i szczerymi przyjaciółmi religii. I chcielibyśmy dać im tu wiarę, jednakże bardzo na­prawdę smutne fakty, każdego dnia rozgrywające się przed oczyma wszy­stkich, dowodzą czegoś wręcz przeciwnego. A przecież jedna jest prawdzi­wa i święta na ziemi religia, przez samego Chrystusa Pana założona i uksz­tałtowana, płodna matka i karmicielka cnót wszelkich, a tępicielka występ­ków, wyzwolicielka serc i drogowskaz do prawdziwego szczęścia; imię jej - Katolicka, Apostolska i Rzymska. Co zaś sądzić o tych, którzy poza tą arką zbawienia żyją, oświadczyliśmy już w Naszej alokucji konsystorialnej z dnia 9 grudnia roku 1854, i tu tęże samą naukę potwierdzamy. Teraz zaś tych, co Nas zachęcają, byśmy podali rękę dzisiejszej cywilizacji, pytamy: czy fakty są tego rodzaju, by Chrystusowego tu na ziemi Wikariusza - któ­rego sam Pan na sposób Boski ustanowił po to, by chronił czystość Jego niebieskiej nauki i by za sprawą tej właśnie nauki pasł i umacniał baranki i owce - mogły skłonić do tego, by bez najcięższej obrazy sumienia i bez największego dla wszystkich zgorszenia sprzymierzył się z dzisiejszą cywi­lizacją, której dokonania powodują tyle nigdy dość opłakanych rodzajów zła, które nadają oficjalny wymiar (promulgantur) tylu najohydniejszym poglądom, błędom i zasadom, całkowicie przeciwnym katolickiej religii i jej nauczaniu? Przykładem owych faktów może być to - o czym wszyscy dobrze wiedzą - w jaki sposób doszczętnie są niweczone solenne nawet po­rozumienia uroczyście zawarte pomiędzy Stolicą Apostolską a Monarcha­mi, jak się to właśnie wydarzyło w Neapolu. W tej ostatniej sprawie usilną w tym dostojnym Waszym zgromadzeniu zanosimy skargę, Czcigodni Bra­cia, i jak najmocniej protestujemy, tak samo jak przeciwko podobnym zamachom i gwałtom w innych protestowaliśmy razach.

czwartek, 8 września 2016

Narodzenie Najświętszej Marji Panny

Kwatera z Ołtarza Mariackiego Wita Stwosza, przedstawiająca narodzenie Maryi
Już w piątym wieku otaczano czcią pamiątkę urodzin Matki Boskiej, w wieku zaś jedenastym obchodzono ją wszędzie w Kościele uroczyście. O dniu urodzin Marji Panny śpiewa Kościół: "Narodzenie Twoje, Bogarodzico Dziewico, radością napełnia świat cały; albowiem z ciebie wzeszło słońce sprawiedliwości, Chrystus, Bóg nasz, który zawstydził śmierć, i dał nam żywot wieczny" (Antyfona do "Magnifikat"). O tak! Zamieszkała między nami ta, do której z przejęciem wołamy: "Witaj królowo, Matko litości, nasza nadziejo, życia słodkości". Radością upojeni, złóżmy powinszowania dziecięciu temu dla nieporównanej godności i chwały, które je w przyszłości czekają. Wiemy bowiem, jakie jest jego przeznaczenie, wiemy, że nad głową jego unosiła się korona nieocenionej wartości.

środa, 7 września 2016

Modlitwa odpustowa do św. Józefa




   Pomnij, o Najczystszy Oblubieńcze Maryi, o mój najmilszy Opiekunie, Józefie święty, że nigdy nie słyszano, aby ktokolwiek wzywając Twej opieki, Twej pomocy błagając, bez pociechy pozostał. Tą ufnością ożywiony, przychodzę do Ciebie i z całą ducha żarliwością Tobie polecam się! Nie odrzucaj modlitwy mojej, o przybrany Ojcze Odkupiciela, ale ją usłysz łaskawie i wysłuchaj. Amen.

(Odpust 300 dni raz na dzień)

wtorek, 6 września 2016

Modlitwa do św. Anioła Stróża i wezwania do św. Michała Archanioła


Aniele Boży, Stróżu mój, mnie Tobie z opatrzności Bożej powierzonego, racz dnia dzisiejszego strzec, rządzić, bronić i do żywota wiecznego doprowadzić. Amen.

(300 dni odpustu, odpust zupełny raz na miesiąc. 1935)

poniedziałek, 5 września 2016

RYCERSTWO NIEPOKALANEJ - LIST NA WRZESIEŃ

O gorliwości w poznaniu wiary świętej

Jest wielu ludzi, którzy odnoszą się do religii jak do jakiejś wiedzy świeckiej i uczą się jej tylko dlatego, że taki panuje zwyczaj. Tacy umieją nieraz na każde pytanie, odnoszące się do spraw wiary, wcale trafnie odpowiedzieć - ale w gruncie rzeczy niewiele o tę znajomość wiary dbają, a tym mniej jeszcze powodują się nią w życiu codziennym. U takich znajomość wiary uczepiła się pamięci, może nawet i rozumu, ale nie dotarła ani do woli, ani do ich serca, i pospolicie nie mają z niej pożytku, lecz przeciwnie narażeni są na owo słowo Pańskie: "Sługa, który poznał wolę Pana swego, a nie nagotował ani uczynił wedle woli Jego, wielce będzie karany".

Inaczej postępują ci, którzy rozumieją z św. Pawłem, że wiara nasza święta, czyli nauka Chrystusowa jest mądrością nie przez ludzi wymyśloną, ale mądrością Bożą, od Boga nam daną i do Boga prowadzącą. Tacy wyznają z św. Piotrem, że to są słowa żywota wiecznego i dlatego z pokorą i wdzięcznością je przyjmują, cenią je nad wszelką naukę ludzką i usiłują coraz lepiej ją rozumieć i coraz doskonalej w całym życiu i postępowaniu swoim stosować. Do nich stosuje się owo błogosławione słowo św. Pawła: Sprawiedliwy z wiary żyje.

niedziela, 4 września 2016

sobota, 3 września 2016

Najświętsza Maryja Panna, Matka Pocieszenia

    W zakonie augustiańskim od wieków istnieje nabożeństwo i cześć Najświętszej Maryi Panny jako Matki Pocieszenia. Nie wiadomo, jaka jest jego geneza. Według legendy, Matka Boża ukazała się św. Monice, ubrana w czarny strój ze skórzanym pasem, w odpowiedzi na jej prośby o pomoc i pociechę po śmierci męża, Patrycjusza. Obiecała specjalną opiekę i pociechę Monice oraz wszystkim tym, którzy ku Jej czci noszą skórzany pas.

Powyższa legenda powstała dość późno - prawdopodobnie około XV w., gdy pojawiły tzw. mantellatki. W 1401 r. papież Bonifacy IX zezwolił zakonom żebraczym na udzielanie swojego habitu i reguł także kobietom; mantellatki miały specjalne przywileje oraz wszelkie prawa augustianów pierwszego Zakonu. W 1439 r. Grzegorz z Rimini otrzymał pozwolenie na założenie bractwa paskowego przy kościele augustiańskim w Bolonii, którego patronami byli św. Augustyn i św. Monika. Około 60 lat później Marcin z Vercelli założył dość liczne bractwo ku czci Matki Pocieszenia. W XVI w. wszystkie trzy bractwa zostały złączone w jedno i od tego czasu rozwijały nabożeństwo do Maryi, Matki Pocieszenia.

piątek, 2 września 2016

PIĄTEK - Dzień poświęcony Najśw. Sercu Jezusowemu i Męce Pańskiej






"Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście obciążeni, a ja was ochłodzę.
Weźmijcie jarzmo moje na siebie, a uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca: a znajdziecie odpoczynek duszom waszym.
Albowiem jarzmo moje wdzięczne jest, a brzemię moje lekkie".
(Mat. XI. 28 n.)

czwartek, 1 września 2016