"Apologetyka Podręczna" Ks.Stanisław Bartynowski
Imprimi Potest. Petrus Babst
Nihil Obstat M.Czermiński S.J censor Cracoviae 1915
L.6799
Chociaż Pismo św. ze względu na swoje
pochodzenie jest pierwszym i najważniejszym źródłem historycznego
objawienia, to jednak ono nie jest jedynym źródłem nauki objawionej- jak
mylnie utrzymują protestanci.
Historia objawienia sięga przecież
początku rodzaju ludzkiego i rozpoczyna się objawieniem pierwotnym,
które otrzymali nasi pierwsi rodzice w raju. To objawienie następnie
dalej się rozwija w czasach patriarchalnych, a prawdy objawione
przechodzą tylko ustnie z pokolenia na pokolenie. Tak więc zanim Pismo
św. jeszcze istniało, ustne podanie czyli tradycja już była tym źródłem,
z którego ludzkość czerpała wiadomość o religii objawionej.
Tradycja nie przestała być nadal tym
źródłem objawienia, kiedy zaczęły się już pojawiać poszczególne księgi
Pisma św. a to z następujących racji:
1) Przez setki lat wiele prawd
objawionych nie było spisanych; 2) gdy druk nie istniał, posiadanie
Pisma św. było bardzo utrudnione; 3) ci tylko mogli bezpośrednio z niego
korzystać, którzy umieli czytać; wreszcie 4) zrozumienie prawdy w
Piśmie św. zawartych wymagało umiejętności objaśnienia, a to znów
przeważnie drogą ustnego podania przechodziło z pokolenia na pokolenie.
W Nowym Zakonie tradycja obok Pisma Św. była również źródłem objawienia Bożego.
Najpierw 1) zanim wszystkie Księgi N.
Testamentu zostały spisane , wierni przyjmowali naukę Chrystusową,
ogłaszaną tylko ustnie. 2) Apostołowie nie chcieli wcale uczynić Pisma
św. jako jedynego źródła nauczania, ale uważali go tylko jako środka
pomocniczego, jak to widać ze słów św. Jana 21,25: A jest i innych wiele
rzeczy, które czyni Jezus, które gdyby się z osobna pisały, tuszę, iż i
sam świat nie mógłby ogarnąć ksiąg, któreby się spisać miały. Pisali
listy do wiernych, kiedy nie mogli ich ustnie pouczyć, co wyraża św. Jan
słowami: Mając wam więcej pisać, nie chciałem. albowiem spodziewam się
być u was i ustnie mówić. II.12
3) cała osnowa ksiąg Nowego Testamentu
zasługiwałaby na liczne zarzuty, gdyby one miały być jedynym źródłem
wiary. I tak: najważniejsze prawdy poruszają apostołowie w swych pismach
nieraz tylko mimochodem, a przeciwnie rzeczy mniej ważne niekiedy
traktują obszerniej; nigdzie zaś nie zestawiają razem
najkonieczniejszych artykułów wiary, jak to n.p uczynił Kościół w
Składzie Apostolskim. A wszystko to się tłumaczy tym, że pisma ich były
spowodowane szczególnymi okolicznościami, potrzebą pojedynczych gmin,a
nawet osób; to że zawierają pozdrowienia różne i takie opowiadania lub
wzmianki, które byłyby zbytecznym, gdyby celem tych ksiąg było wyłożyć
systematycznie całą naukę Chrystusa.- Apostołowie nie zostawiwszy
całokształtu nauki Chrystusowej w Piśmie- przekazali ją w tradycji czyli
ustnemu podaniu, a przez św. Pawła wyraźnie nakazali trzymać się tego
podania, tak bowiem czytamy w drugim liście do Tessaloniczan 2, 14:
Bracia trzymajcie się podania któregoście się nauczyli, bądź to przez
mowę bądź przez list nasz.
Wszystko to dowodzi, że nawet po
spisaniu ksiąg Nowego Testamentu źródłem religii objawionej jest obok
nich nadal ustne nauczanie, czyli tradycja, obowiązująca wiernych do
posłuszeństwa zarówno jak i Pismo św. Dlatego to Chrystus nie tylko Sam
swoją naukę ogłaszał ustnie, ale też i uczniom swym polecił ustnie ją
szerzyć, mówiąc do nich.
Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody.
Mat 28, 19. - Kto was słucha, mnie słucha. Łuk 10, 16 Wiara tedy ze
słuchania- a słuchanie przez słowo Chrystusowe. Rzym 10, 17. - Ten
sposób nauczania i rozkrzewiania po całym świecie religi objawionej był
najodpowiedniejszy.
Tradycja jednak, to znaczy, to wszystko,
co z nauki objawionej pierwotnie znajdowało się poza Pismem św.,
zostało z czasem spisane; a kiedy mówić będziemy o Kościele, określimy
bliżej wszystkie źródła obecnej tradycji.
