KS. PIOTR XIMENES: NA DZIEŃ ŚWIĘTEJ TRÓJCY

 

Ewangelia u Mateusza św. w rozdz. 28

Wiedział Pan Jezus na jak trudne prace wysyłał Uczniów swoich, każąc im nawracać świat cały do wiary świętej, do wiary w ukrzyżowanego Zbawiciela, którego nauka tak sprzeciwiającą się skażonej naturze naszej i gwałtowno­ści namiętności była, nie więcej jak umartwienie duszy, ciała i gwałt sobie czynienia nie nakazywała, a dlatego też wiedząc, ile by ich odstraszały trudności w dopięciu tak wielkiego celu, zaczął rozkaz swój od wysławienia im swojej potęgi i wszechmocności, dla wzmocnienia ich od­wagi przez ufność w pomocy Jego i rzekł: Dana mi wszelka władza na Niebie i na ziemi. A tymi słowy nauczył ich, iż idąc za rozkazem tak wszechmocnego Pana, nie mogli się jak tylko spodziewać szczęśliwego skutku swych usi­łowań. I to pewna, iż ze wszystkich cudów, które Pan Jezus zdziałał, żaden więcej Jego potęgi nie dowodzi, jak nawrócenie świata całego do wiary, którą ogłosił, a to za pomocą 12 ubogich rybaków, którzy bez wziętości, bez znaczenia, bez żadnej pomocy ludzkiej, oprócz niewidzial­nej ręki Boskiej, która ich zamiary wspierała, samym opowiadaniem nauki, cudów i życia Jezusa Chrystusa, największych mocarzy, królów i panów świata pod jarzmo wia­ry świętej podbili. Pan Jezus jako Bóg i jako człowiek miał wszelką władzę na Niebie i na ziemi; na Niebie, gdyż Jemu jednemu zostawiono było otworzyć bramę królestwa Niebieskiego, która przez grzech pierwszych rodziców na zawsze przed ludźmi zamkniętą została była; na ziemi, gdyż On jeden władzę odpuszczania grzechów, udzielania przez Sakramenty darów Niebieskich, i rządzenia Kościołem świętym, mieć i udzielić jej ludziom mógł. O jakże wielkie i niedocieczone rozumowi ludzkiemu pożytki z tej władzy Jego, dla dusz naszych spłynęły.

Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je, w Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego, nauczając je chować wszystko, co wam przykazałem. Pan Jezus usta­nowił Sakrament Chrztu świętego na zgładzenie grzechu pierworodnego, na miejsce ceremonii Obrzezania, którą Żydzi w starym zakonie zachowywać obowiązani byli. – Obrzezanie wkładało na Żydów obowiązek zachowywa­nia przepisów prawa starego, prawa Mojżeszowego, któ­re jak Paweł św. mówi: było ciężarem nieznośnym. Sa­krament Chrztu świętego wkłada na nas obowiązek zacho­wywania przepisów Ewangelii świętej, według tych słów Pana Jezusa: chrzcijcie je, nauczając je chować wszy­stko, co wam przykazałem, to jest obowiązek dźwigania tego brzemienia Chrystusowego, które jest tak słodkim dla tych, którzy go z miłością ku Niemu dźwigać się podej­mują, gdyż Chrystus Pan sam mówi: moje brzemię jest słodkim, a mój ciężar lekkim. I to pewna, że kto pra­wdziwie Pana Boga kocha, temu się nic trudnego, nic przykrego w służbie Bożej znajdować nie zdaje. Pan Je­zus nakazał chrzcić wszystkie narody w Imię Trójcy Prze­najświętszej, a to dlatego, iż każdy człowiek przyjmując Chrzest święty wpisanym zostaje w księgi żywota, i staje się przez ten Sakrament synem przybranym Boga Ojca, bratem i współdziedzicem Syna Boskiego, a dusza jego staje się niejako oblubienicą Ducha Przenajświętszego, który ją swymi darami i łaskami przyozdabia i upięknia. O jakże byśmy za tę łaskę powołania naszego do prawdziwej wiary, za odebranie Chrztu świętego Panu Bogu być wdzię­cznymi, i za nie dziękować powinni, i jak usilnie się starać, odpowiadać łaskom Boskim, i stwierdzać uczynkami wiarę, w której się urodzić szczęścieśmy mieli. Nie do­syć być ochrzczonym, aby być zbawionym, należy chować to, co nam Pan Jezus przykazał, gdyż inaczej wierzyć a inaczej czynić, jest to na tym większe potępienie zasłu­giwać.

A oto ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skoń­czenia świata. Mógłże Pan Jezus wymówić pocieszajątsze słowa, nam droższą obietnicę uczynić jak zostawiając nam zapewnienie, że z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata znajdować się będzie. Dobroć Boska wysiliła się w sposobach okazania nam swej miłości, a Bóg lubo jest Bogiem, nie mógł już nic więcej uczynić, jak to co dla nas uczynił. Jestem z wami, te słowa Pana Jezusa nie mogą jak tylko rodzić w sercach najmniej czułych, uczuć ufności i miłości, a kto ich znaczenie przenika, nie może jak tylko się czuć pociągnionym do zamiłowania całym sercem i duszą tego Pana, który się tak dobrym, tak łaska­wym, tak miłosiernym ku nam okazuje. A oto ja jestem z wami, Pan Jezus jest w istocie z nami przez swoją wszechmocność, jest w sercach naszych przez łaskę swo­ją, jest przy nas przez swoją szczególną opiekę nad nami, jest w kościołach naszych, zostając ciągle na ołtarzach naszych utajonym w Najświętszym Sakramencie, gotów wejść do serca każdego człowieka, który się z Nim połą­czyć pragnie. Pan Jezus jest z nami w pokusach, dla uczynienia nam pomocy, do oparcia się im, w walkach z na­miętnościami naszymi, dla wzmocnienia nas, i użyczenia nam zwycięstwa nad nimi. W modlitwie wzbudzając w sercach naszych godne siebie uczucia i pragnienia, w smu­tku dla pocieszenia nas, w opuszczeniu i w oschłości, dla utrzymania nas niewidzialnie łaską swoją i zachowania nas od rozpaczy. Jest z nami ciągle, nie spuszczając oka swo­jego z nas, bardziej niż matka z ukochanego dziecięcia swego. Widzi i rachuje każde westchnienie serca nasze­go ku Niemu, każdą myśl, którą do Niego wznosimy, ka­żdy uczynek, który ofiarujemy, każdą łzę, którą w skrytości ronimy, każde westchnienie i odetchnienie serca na­szego. Ach! zastanowiwszy się nad tą dobrocią, miłością i łaskawością Boga naszego, uczujmyż serca nasze wzruszone ku miłości Jego. Pan Jezus jest zawsze z nami, bądźmyż i my z Nim myślą i sercem naszym. Pamiętajmy o Jego przytomności, wznośmy często myśl naszą ku Niemu, krótkie westchnienie miłością ożywione, przyjemnym Mu jest miłości naszej dowodem. Strzeżmy się też grzeszyć w Jego przytomności, pomnąc na zniewagę, którą Mu grze­sząc czynimy, a szczególniej też mając ku temu sposobność nie zaniedbajmy oddawać Panu Jezusowi hołd winny uszanowania w kościołach naszych, gdzie istotnie w ołtarzach naszych w Najświętszym Sakramencie utajonego Go być wierzymy. Jest On tam jak na tronie miłosierdzia swojego, gotów rozdawać swe dary ktokolwiek Go o nie prosi.

Krótki wykład świętych Ewangelij na Niedziele i Święta całego roku. Z włoskiego X. Piotra Ximenes na polskie przełożony. Tom I. Stanisławów 1848, ss. 161-164.

(Pisownię i słownictwo nieznacznie uwspółcześniono).

Za: http://ultramontes.pl/ximenes_wyklad_i_36.htm